Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Γυναίκα – Δουλειά – Σπίτι


 Γυναίκες:
Μας ύμνησαν, μας τραγούδησαν, μας αναθεμάτισαν, μας πόνεσαν, μας υποτίμησαν, μας φοβήθηκαν, μας αναγνώρισαν.
Δώσαμε πολλές μάχες για να καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας οικονομικά και κοινωνικά διεκδικώντας την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας.

Οι γιαγιάδες μας, νοικοκυρές και σύζυγοι, εσώκλειστες στο σπίτι και αφοσιωμένες στην οικογένεια, έδωσαν τη σκυτάλη στις μαμάδες μας κι αυτές σε μας για να καταφέρουμε να γίνουμε κ α ι σύζυγοι κ α ι νοικοκυρές και μαμάδες και εργαζόμενες!

Είναι άραγε κάποιου είδους κατόρθωμα αυτό ή ήττα και υποχώρηση;
Είναι η σημερινή εργαζόμενη νοικοκυρά πιο ολοκληρωμένη, πιο ισορροπημένη, πιο ευτυχισμένη;

Η σημερινή εργαζόμενη οικογενειάρχης είναι κάτι σαν μάγος, σαν ταχυδακτυλουργός!!! Προσπαθεί θαυμαστά να μοιράσει το χρόνο, τη σκέψη και την ενέργειά της ανάμεσα σε μια δουλειά λίγο ως πολύ δύσκολη, ένα νοικοκυριό λίγο ως πολύ αναγκαίο, τον σύζυγο με λίγη ως πολλή κατανόηση και το ή τα π α ι δ ι ά με λίγες ως πολλές ανάγκες.
Ας δούμε όμως πώς έφτασε μέχρις εδώ η σημερινή εργαζόμενη οικογενειάρχης, τις παγίδες στις οποίες έπεσε:  
Πρόκληση
Στη προσπάθεια ν’ αποδείξουμε την αξία μας εγκλωβιζόμαστε σε μια λογική «αναμέτρησης» που μας κάνει να θεωρούμε την ανάληψη πολλών ευθυνών δείγμα… αξιοσύνης, δύναμης και επιτυχίας.
Υπολογίζουμε τι μπορούμε να κάνουμε θεωρητικά και μοιράζουμε το χρόνο με μαθηματική ακρίβεια. Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα ασφυκτικά γεμάτο 24ωρο που χρειάζεται το λιγότερο… «επίδομα ανθυγιεινής εργασίας!!!».

Δεν χρειαζόμαστε εξετάσεις ή διαγωνισμούς για ν’ αποδεικνύουμε σ’ όλη μας τη ζωή «πόσο αξίζουμε». Η αυτοεκτίμηση είναι κάτι είναι κάτι που το νοιώθουμε και το πιστεύουμε σαν δικαίωμα ζωής ισότιμα μοιρασμένο σε όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται να… κερδίσουμε.
Το «σωστό» και το «πρέπει».
Οι περισσότερες γυναίκες μεγαλώνουμε με τις διδαχές του δεκάλογου της καλής νοικοκυράς. Η άξια γυναίκα
πρέπει να έχει καθαρό και φροντισμένο το σπίτι της
πρέπει να «προσέχει τον άντρα της» (λες και είναι άτομο με… ειδικές ανάγκες!), να έχει πάντα φαγητό και καλό sex,
πρέπει να τρέχει πίσω από τα παιδιά για να είναι ήσυχα και υπάκουα μιας κι έτσι αποδεικνύουν την ικανότητά της σαν μητέρα,
πρέπει να ικανοποιεί τις επιθυμίες και ανάγκες όλης της οικογένειας και να βάζει τελευταίες τις δικές της (κάτι σαν φτωχός συγγενή δηλαδή).

Υπακούοντας τυφλά σε όλα αυτά τα πρέπει κι άλλα τόσα, χάνει σιγά – σιγά την ενέργεια, τη χαρά, τη ζωντάνια της και μεταβάλλεται σ’ έναν εκτελεστή νόμων και επιταγών.
Αν δεν μπουν όλα αυτά «τα πρέπει» σε αμφισβήτηση, επαναθεώρηση και επαναεπιλογή η ζωντανή γυναίκα γρήγορα θα μεταβληθεί σε ρομπότ υπηρέτη. Θα κάνει πάντα «το σωστό» για όλους τους άλλους αλλά το λάθος για τον εαυτό της.

Το φιλότιμο ή η παγίδα του καλού ανθρώπου.
Η καλοσύνη, με την οποία έχουν μάθει να λειτουργούν πολλές γυναίκες, μπορεί να γίνει παγίδα όταν δεν προστατεύεται και φρουρείται από ισχυρή αυτοεκτίμηση.
Όταν τα «θέλω» μας ξεχνιούνται μπροστά στα «θέλω» της οικογένειας, όταν οι ανάγκες μας μένουν ανικανοποίητες γιατί οι ανάγκες των άλλων είναι πάντα πιο σημαντικές, τότε η «καλοσυνάτη» γυναίκα μεταβάλλεται σε ένα είδος «καλής υπηρεσίας» πάντα χρήσιμης και αποτελεσματικής χωρίς όμως εκτόπισμα και υπόσταση ισότιμου μέλους της οικογένειας.

Η «σούπερ γυναίκα» εργαζόμενη, σύζυγος, νοικοκυρά και μητέρα καταλήγει συχνά κατάκοπη σωματικά και συναισθηματικά απογοητευμένη και μελαγχολική.
Η ερωτική διάθεση και η θηλυκότητά της εξανεμίζονται κάπου ανάμεσα στις απαιτήσεις του γραφείου, στο καμένο φαγητό, στο μωρό που κλαιει και στον σύζυγο που θυμώνει γιατί έχει αποκτήσει υπηρέτρια έχει χάσει όμως την ερωτική σύντροφο.

Ακόμη και τα παιδιά διαμαρτύρονται γιατί προτιμούν τη μαμά όταν όμορφη και γελαστή κι όχι όταν γκρινιάζει και κουράζεται.
Όλα αυτά η «σούπερ γυναίκα» τα εισπράττει σαν «αχαριστία» και νοιώθει απογοητευμένη, αδικημένη και μόνη.
Πολλές φορές η κατάθλιψη και διάφορες αγχώδεις καταστάσεις και φοβίες χτυπούν την πόρτα της εκφράζοντας έτσι την έλλειψη φροντίδας και αγάπης στον εαυτό της, το παντοτινό πιστό φιλαράκι της.

Ο χρόνος δεν περισσεύει ποτέ, πρέπει εμείς να τον βρούμε και να μας τον αφιερώσουμε.
Ας ιεραρχήσουμε ξανά τους ρόλους μας κι ας δούμε τι είναι σημαντικό για μας.
Ας συζητήσουμε με τον σύντροφό μας κι ας βρούμε μαζί λύσεις, πρακτικές και βιώσιμες για να διατηρήσουμε τον έρωτά μας ζωντανό, πηγή παντοτινής χαράς και ζωντάνιας.
Ας χαρούμε τα παιδιά μας κι ας μη τα μεταβάλουμε σε πηγή βασάνου και κάπου.
Όλα μπορούν να γίνουν, ίσως με λιγότερο σωστό τρόπο αλλά σίγουρα πιο διασκεδαστικό και χαρούμενο κάνοντας τη ζωή μας πιο ενδιαφέρουσα, «χρωματιστή» κι ευτυχισμένη.


Γράφει η Κική Φιλιππίδου 

Πηγή 
http://astrafriends.com