Από την αναγνώστρια της Lifoland, Νάντια
Όταν ήμουν μικρή δεν την ήθελα καθόλου τη μοναξιά. Δεν ήθελα να μένω μόνη στο σπίτι, χωρίς κανέναν. Ένιωθα παραμελημένη και, στ' αλήθεια, δεν ήξερα τι να κάνω. Το σπίτι μου φαινόταν τεράστιο και ο χρόνος ατελείωτος για να τον "σκοτώσω". Δεν είναι πως φοβόμουν, μα πάντα αναζητούσα τη συντροφιά κάποιου, ήθελα να μιλάω, να κάνω συζητήσεις, να με ακούνε αν θες να το θέσω πιο σωστά. ©Malika Favre
Όταν ήμουν μικρή δεν την ήθελα καθόλου τη μοναξιά. Δεν ήθελα να μένω μόνη στο σπίτι, χωρίς κανέναν. Ένιωθα παραμελημένη και, στ' αλήθεια, δεν ήξερα τι να κάνω. Το σπίτι μου φαινόταν τεράστιο και ο χρόνος ατελείωτος για να τον "σκοτώσω". Δεν είναι πως φοβόμουν, μα πάντα αναζητούσα τη συντροφιά κάποιου, ήθελα να μιλάω, να κάνω συζητήσεις, να με ακούνε αν θες να το θέσω πιο σωστά. ©Malika Favre