Κάποιες φορές θες απλά να είσαι μόνος

Από την αναγνώστρια της Lifoland, Νάντια

Όταν ήμουν μικρή δεν την ήθελα καθόλου τη μοναξιά. Δεν ήθελα να μένω μόνη στο σπίτι, χωρίς κανέναν. Ένιωθα παραμελημένη και, στ' αλήθεια, δεν ήξερα τι να κάνω. Το σπίτι μου φαινόταν τεράστιο και ο χρόνος ατελείωτος για να τον "σκοτώσω". Δεν είναι πως φοβόμουν, μα πάντα αναζητούσα τη συντροφιά κάποιου, ήθελα να μιλάω, να κάνω συζητήσεις, να με ακούνε αν θες να το θέσω πιο σωστά. ©Malika Favre 

 Πόσο άλλαξαν τα πράγματα τώρα! Ο μικρός μου εαυτός, αν μπορούσε να με δει, μάλλον θα έφριττε (ή μήπως γίνεται το ανάποδο και δεν το έχω καταλάβει ακόμη;! θα δείξει) Πλέον, το να μένω μόνη μου φαίνεται τόσο επιθυμητό, τόσο αναγκαίο... 

Είναι στιγμές, διάολε, που δεν θες κανέναν. Μου τα λέγανε παλιά μα δεν τους πίστευα, τους κορόϊδευα. Και τώρα υποθέτω, τα λούζομαι. Είναι φορές που θες να μένεις τόσο μόνος, να κάτσεις να σε καταβροχθίσουν οι σκέψεις, τα θέλω, τα πρέπει, μπας και βγάλεις επιτέλους άκρη, μπας και βγεις από τους λαβύρινθους που χτίζεις και σε βασανίζουν. 

 Και πως τυγχάνει, σχεδόν πάντα, οι στιγμές αυτές να έρχονται τα βράδια. Τα τελευταία βράδια ξενυχτάω. Με κρατάνε ξύπνια οι ατελείωτές μου σκέψεις, οι διάλογοι του μέσα μου που δεν λένε να κοπάσουν. 

Το ακούω να μιλά για όσα με πόνεσαν, για παλιούς έρωτες, για απογοητεύσεις που προσέφερα με το κιλό και το παίρνω είδηση αργά πια... ή πόσο λάθος ήμουν με άλλους, πόσο τους υπερεκτίμησα και τελικά πήρα ένα τίποτα. 

 Την ημέρα μπορώ να είμαι απόλυτα ήρεμη, συγκρατημένη. Μα μόλις βραδιάσει το μυαλό και ο νους επαναστατούν και σε αυτή την επανάσταση θέλουν να είναι μόνοι. 

Είναι τότε που το δωμάτιο δεν με κρατά, η ασφάλειά του με ενοχλεί. Είναι τότε που παίρνω το αμάξι, οδηγώ και όπου με βγάλει. 

 Τις προάλλες, με έβγαλε Λυκαβηττό, μετά από πολύ καιρό (γιατί βλέπεις και αυτός "δανεικός" ήταν, μου τον έμαθαν άλλοι). Παρκάρω, βγαίνω από το αμάξι και αφήνω το βλέμμα να πετάξει σε κάθε πιθανό σημείο. Ανοίγει το βλέμμα και για κάποιο λόγο, γαμώτο, όλα αυτά τα τοσοδά φωτάκια της πόλης με κάνουν καλά. 

Με κάνουν να ελπίζω, να θυμάμαι όσα πρέπει και όσα ενίοτε ξεχνάω στην φασαρία της επαφής με τους άλλους. Εμένα. Όλα από εμένα ξεκινούν και σε εμένα τελειώνουν. 

Όχι δεν είναι εγωισμός. Αξία τελικά αυτό έχει μόνο. Να είσαι αυτό που είσαι, χωρίς φιοριτούρες, αληθινός, περίεργος, όμορφος. 

 Να μείνεις μόνος για να εκτιμήσεις, να εξελίξεις, να αγαπήσεις αυτόν που δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ. 

Τον εαυτό σου.
Πηγή:

http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/142837