Αυτό το “να πέφτεις εφτά φορές και να σηκώνεσαι οχτώ”.. να το προσέξουμε λίγο.
Το κάναμε όλοι μας καραμελίτσα κι έχασε τη γεύση του από καιρό.
Όλα σε μια ταχύτητα, να γίνουν γρήγορα.
Έπεσες; Σήκω, μονομιάς.
Προχώρα, μονομιάς.
Ξέχνα, μονομιάς.
Όχι ρε φίλε!
Δεν θέλω να σηκωθώ.
Το ξέρω ότι έπεσα, και το ξέρω καλύτερα από εσένα.
Το δικό μου το κορμί σμπαραλιάστηκε πέφτοντας.
Η δική μου η ψυχή έγινε χίλια κομμάτα.
Εγώ άκουσα πρώτη τον ήχο που έκανα σπάζοντας.
Οπότε, τώρα, θα γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλω εγώ.
Δική μου η ευθύνη της μετωπικής, δική μου η ευθύνη που έπεσα.
Τώρα όμως, όλα θα γίνουν με το δικό μου ρυθμό.
Όλα, θα γίνουν κατά πώς λέω εγώ.
Κι εγώ θέλω πρώτα από όλα να φύγεις πάνω από το κεφάλι μου και να μαζέψεις και το δαχτυλάκι που τόσο επιδεικτικά μου κουνάς λέγοντας μου τι ΘΑ μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά ΑΝ.
Επειδή όμως με ΑΝ και με ΘΑ κανείς δεν έζησε, ή κάτσε κάτω και μην λες πολλά, ή δίνε του και το κυριότερο μην μου κρύβεις τον ήλιο!
Όλα, θα γίνουν κατά πώς λέω εγώ.
Κι εγώ θέλω πρώτα από όλα να φύγεις πάνω από το κεφάλι μου και να μαζέψεις και το δαχτυλάκι που τόσο επιδεικτικά μου κουνάς λέγοντας μου τι ΘΑ μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά ΑΝ.
Επειδή όμως με ΑΝ και με ΘΑ κανείς δεν έζησε, ή κάτσε κάτω και μην λες πολλά, ή δίνε του και το κυριότερο μην μου κρύβεις τον ήλιο!
Τώρα, θα μείνω κάτω.
Τώρα, θα μείνω εδώ, κατάχαμα και θα περιμένω.
Μην με ρωτήσεις, τι, δεν ξέρω.
Θα αφήσω τον χρόνο να κυλήσει.
Θα αφήσω τον πόνο να τον νιώσω.
Θα αφήσω τις μνήμες να μπουν μέσα μου και να βρουν την θέση τους.
Θα ξαποστάσω…
Τώρα, θα μείνω εδώ, κατάχαμα και θα περιμένω.
Μην με ρωτήσεις, τι, δεν ξέρω.
Θα αφήσω τον χρόνο να κυλήσει.
Θα αφήσω τον πόνο να τον νιώσω.
Θα αφήσω τις μνήμες να μπουν μέσα μου και να βρουν την θέση τους.
Θα ξαποστάσω…
Κι όταν έρθει η ώρα, θα κοιτάξω όλα τα κομμάτια, ένα ένα.. και θα αποφασίσω ποια θα πάρω μαζί μου όταν σηκωθώ και ποια θα μείνουν εκεί, να κάνουν παρέα στη λήθη.
Γιατί το ποιο σωστό που πρέπει να άκουσα αυτές τις μέρες.. ήρθε και την πιο απρόσμενη στιγμή «ξεκόλα επιτέλους, από εκείνα που δεν μπορούν να συνεχίσουν..»
Γι’αυτό σου λέω, άσε με εδώ κάτω τώρα, κι αν θες κάτσε πλάι αν θες φύγε.. μα μην μου μιλάς με τσιτάτα της κακιάς ώρα για πεσίματα, σηκώματα και μαθηματικά όταν εγώ μέτρησα ένα ένα τα σπασίματά μου.
Γιατί το ποιο σωστό που πρέπει να άκουσα αυτές τις μέρες.. ήρθε και την πιο απρόσμενη στιγμή «ξεκόλα επιτέλους, από εκείνα που δεν μπορούν να συνεχίσουν..»
Γι’αυτό σου λέω, άσε με εδώ κάτω τώρα, κι αν θες κάτσε πλάι αν θες φύγε.. μα μην μου μιλάς με τσιτάτα της κακιάς ώρα για πεσίματα, σηκώματα και μαθηματικά όταν εγώ μέτρησα ένα ένα τα σπασίματά μου.
Φυσικά και θα σηκωθώ.. όταν θέλω εγώ.
Όταν μπορώ εγώ.
Μέχρι τότε… one step at a day!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1/
Όταν μπορώ εγώ.
Μέχρι τότε… one step at a day!
Πηγή
http://www.loveletters.gr/%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1/
