Γράφει η Ελένη Σάββα
Καθόλου δεν μ’αρέσει που δεν βλέπουμε πια τα χαμόγελα των ανθρώπων. Περπατούσα χθες σ’ ένα δρόμο και κοιτούσα γύρω μου.Αναρωτιόμουν πώς να έμοιαζε το χαμόγελο όλων αυτών των ανθρώπων κάτω από τη μάσκα. Αναρωτιόμουν πόσο όμορφο, πόσο ζεστό είναι το κάθε χαμόγελο.
Κι ύστερα είπα από μέσα μου, “ίσως τώρα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να αρχίσουμε να προσέχουμε τα μάτια των άλλων!” Να τα κοιτάμε βαθιά και να αναζητάμε την αλήθεια τους. Να μάθουμε να επικοινωνούμε μ’αυτά!
Ίσως να μην είναι πολύ δύσκολο τελικά. Όταν το χαμόγελο δεν είναι εκεί, τα μάτια φανερώνουν πολλά. Τα μάτια γελάνε, και φαίνεται. Κι είναι τόσο όμορφο.
Πού και πού μ’αρέσει να χαζεύω πώς αλλάζουν λίγο τα βλέμματα και πώς μικραίνουν τα μάτια όταν ο άλλος γελά. Κι είναι σημαντικό να γελά! Ίσως κι από τα πιο σημαντικά.
Έχω την εντύπωση πως τα βλέμματα που ανταλλάσσει πια ο κόσμος είναι πιο αληθινά. Είναι γεμάτα ένταση! Γεμάτα συναισθήματα. Λες και ξαφνικά, ανακαλύψαμε ένα καινούργιο τρόπο επικοινωνίας. Λες και ξαφνικά, η αγάπη γίνεται πιο αληθινή.
Λες να μαθαίνουν ξανά οι άνθρωποι να αγαπούν; Ίσως. Είχαμε ξεχάσει λίγο πώς είναι να προσπαθείς να δείχνεις την αλήθεια σου. Μα τώρα νομίζω πως όλοι προσπαθούν! Μαθαίνουν ξανά να μιλάνε, με τα μάτια. Μαθαίνουν ξανά να αγαπούν. Η καρδιά τους ζεσταίνεται όλο και πιο πολύ.
Πηγή
http://loveletters.gr
