Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Κοίτα πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή κι εκεί που πιστεύεις πως τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει, έρχεται ένας άνθρωπος και γεμίζει χρώματα το γκρίζο σου, έρχεται ένας άνθρωπος κι ανατρέπει όλα τα “πάντα” και τα “ποτέ” που ξεστόμισες, έρχεται ένας άνθρωπος και μ’ ένα χαμόγελο διώχνει τα σύννεφα.Κοίτα πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή κι εκεί που πιστεύεις πως δεν έχεις ανάγκη κανέναν και μπορείς να ορίζεις μόνος την ύπαρξή σου, έρχεται ένας άνθρωπος και μ’ ένα άγγιγμα, σου γίνεται απαραίτητος, έρχεται ένας άνθρωπος και χωρίς να το καταλάβεις γίνεται κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς σου.
Κοίτα πώς τα φέρνει καμιά φορά ο έρωτας κι εκεί που τον έχεις απομυθοποιήσει, εκεί που έχεις ξεχάσει την ύπαρξή του, έρχεται και σε χτυπά με τα βέλη του και σε κάνει ευάλωτο και τρωτό μπροστά σ’ ένα ζευγάρι μάτια, έρχεται και κάνει τα άλλοτε σταθερά στη γη πόδια σου, να λυγίζουν μπροστά σ’ ένα χαμόγελο.
Κοίτα που από σκληρό, άκαμπτο υλικό, μ’ ένα βλέμμα με κάνεις να μαλακώνω και να χαμογελάω σαν παιδί.
Κοίτα που με μια αγκαλιά, σκοτώνεις με μιας όλους τους δράκους που με τρομάζουν.
Κοίτα που μ’ ένα φιλί γεμίζεις την ψυχή μου με ψυχή.
