Από την Ελένη Καρβουνάρη
Είναι αυτοί που το παίζουν σκοτεινοί. Θα τους δεις να φοράνε μαύρα ρούχα, να κλείνουν τα μάτια όταν ακούν μουσική, ενώ σκέφτονται την ίδια ώρα από μέσα τους “εντάξει τα κατάφερα; πουλάω μούρη;”
Είναι και αυτοί οι σκοτεινοί που έχουν χαθεί μες στο σκοτάδι τους. Μαύρισε η ψυχή τους από το κακό, το μίσος και τη ζήλια, και δίπλα τους μόνο σκοτάδι μπορείς να αναπνεύσεις. Πιθανότατα, αν μείνεις εκεί το σκοτάδι τους θα ρουφήξει και ‘σένα.
Είναι και αυτοί οι σκοτεινοί που η ζωή τούς έντυσε στα μαύρα. Το μαύρο έγινε ίδιο με το πετσί τους. Κάποτε χαμογέλαγαν. Κάποτε, πολύ παλιά, πριν χρόνια. Ίσως, σπάνια, θα τους δεις να το κάνουν και σήμερα όταν στιγμές τους κλέψεις την σκέψη τους για λίγο.
Είναι αυτοί που ρουφούν με μανία τον καπνό του τσιγάρου τους και τον παίρνουν ως τα πνευμόνια. Εκεί, να τα πνίξουν, να μειώσουν τις ανάσες τους. Αυτοί οι σκοτεινοί που σταυρώνονται σε στίχους τραγουδιών που αγαπάνε. Αυτοί που αγάπησαν το σκοτάδι τους και πάντα το κουβαλάνε μέσα τους. Με αυτό ξυπνούν, με αυτό κοιμούνται. Αυτό αγκαλιάζουν χειμώνα – καλοκαίρι τα βράδια τα αξημέρωτα.
Μη φοβάσαι το σκοτάδι αυτών των τελευταίων.
