Όταν η ψυχή γεράσει δεν ξαναζωντανεύει!

Γράφει ο Ανώνυμος

Ξέρεις πότε καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες; Εκείνη την πρώτη στιγμή που νιώθεις την τρίχα στο σβέρκο σου να σηκώνεται.
Που νιώθεις το δάκρυ να κυλάει σε μια ρομαντική ταινία.
Που μένεις σαν τυφλός να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα λες και το βλέπεις πρώτη φορά στη ζωή σου.
Και περνάνε όλες αυτές οι εικόνες από μπροστά σου, και είναι πολλές. Και τις ξαναζείς όλες.
Και καταλαβαίνεις ότι είναι πολλές.

Αλλά κάθε φορά σκαλώνεις στη συγκεκριμένη. Σε εκείνο το χαμόγελο, σε εκείνα τα μάτια που κάποτε χάθηκες. Σε εκείνες τις υποσχέσεις. Και ίσως σε εκείνα τα όνειρα.

Και ξέρεις πια ότι ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Ξέρεις πλέον ότι έχεις κουραστεί. Ξέρεις ότι μεγάλωσες γιατί όταν κοιτάς πίσω, βλέπεις κάτι πολύ μακρινό.

Ξέρεις ότι δεν έχεις τη δύναμη, ούτε το κουράγιο να ξαναζήσεις τις ίδιες εντάσεις. Ξέρεις ότι στη ζωή όλοι έχουν μια ευκαιρία. Ποτέ δεύτερη.
Κι αν έχουν είναι κάτι που προσπαθεί να της μοιάσει. 

Η ψυχή όμως είναι νέα για μια φορά στη ζωή μας.

Δεν έχουν σημασία τα χρόνια μας σ’ αυτή τη γη. Μπορεί να είσαι 25, 30, 35, αλλά η ψυχή έχει δικά της χρόνια. Κι όταν η ψυχή μας γεράσει δεν ξαναζωντανεύει. Μπαίνει σε λειτουργία ασφαλείας, και απλα περιμένει. Την επόμενη ζωή. Που θα ξαναβρεί το χαμένο της μισό.
Που επιτέλους θα γίνει ολόκληρη ξανά. Κι αν δε το βρει στην επόμενη ζωή, θα συνεχίσει να ψάχνει, ακούραστα, μέχρι να το βρει.
Μέχρι να γίνει ξανά ολόκληρη..
Και να χαθεί μαζί του..

Πηγή
http://loveletters.gr