Τα λόγια της καρδιάς, δεν βγαίνουν ποτέ από τα χείλη

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Θες να σου πω για τα λόγια της καρδιάς;
Είναι τα λόγια αυτά που δε θα βγουν ποτέ από τα χείλη. Είναι αυτά που δε φιλτράρονται απ το μυαλό. Γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί μέσα.
Κάποια μένουν ζωντανά μέχρι και τον τελευταίο χτύπο της. Για να συνεχίσουν ένα ταξίδι σαν οντότητες, αφού αυτή σταματήσει, να χτυπάει σ αυτό τον κόσμο.
Γιατί κάποια λόγια αφού γεννηθούν δεν πεθαίνουν ποτέ. Σε βασανίζουν μόνο για όσο ζεις, βουτώντας στο μυαλό, έτσι για να σου δείξουν που κατοικούν, και ξαναγυρνάνε στην ασφάλεια του κάθε χτύπου.
Τα «ακούς» σε κάθε ανατριχίλα. Στην απόλυτη σιωπή. Στο σκοτάδι. 

Και κάποιες φορές στην μεγαλύτερη φασαρία. 

Δε μπορείς να τα διώξεις. Δε μπορείς να κλείσεις τα αυτιά.
Έχουν χαρακτήρα δικό τους. Εγωισμό. Παράπονο. Θυμό. Αγάπη..
Δεν τα ελέγχεις. Σου τρυπάνε τα αυτιά μέχρι την τελευταία σου ανάσα.
Και μετά φεύγουν. Αυτά που δε σβήνουν μαζί σου, συνεχίζουν. Σαν αερικά.

Γιατί αυτά τα λόγια είναι σαν μικρά παιδιά που δε μεγάλωσαν ποτέ. Είναι ο καρπός μιας ένωσης δυο ανθρώπων, που δε τόλμησαν να τα ξεστομίσουν ποτέ.
Και σαν μικρά παιδιά, δεν θα ησυχάσουν ποτέ αν δε γίνει το δικό τους. Γι’ αυτό να προσπαθείς να τα ξεγελάς ακριβώς όπως τα μωρά. Να τους αλλάζεις θέμα, να τους δίνεις «γλυκά», να τους δίνεις καινούριες παραστάσεις. Για να είναι ήρεμα..
Γιατί τα λόγια της καρδιάς κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία και πίστεψε με, είναι ανυπόφορη.

Πηγή
http://loveletters.gr