Γράφει η Ελένη Κοκκώνη
Υπάρχει μια στιγμή πριν πάρεις την απόφαση:
Να μείνεις ή να φύγεις. Να μιλήσεις ή να σωπάσεις. Να προχωρήσεις ή να κρυφτείς.
Ο φόβος είναι μια φυσική άμυνα. Μας κρατάει ζωντανούς. Είναι το σήμα που εκπέμπει ο εγκέφαλος όταν κάτι φαίνεται επικίνδυνο. Κινητοποιεί το σώμα, ενεργοποιεί τις αισθήσεις, προετοιμάζει για μάχη ή φυγή. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Ο φόβος μας έχει προστατεύσει εξελικτικά. Χωρίς αυτόν, δεν θα φτάναμε ποτέ ως εδώ.
Όμως… τι γίνεται όταν ο φόβος δεν προστατεύει αλλά παραλύει;
Τι γίνεται όταν δεν είναι πια η φωνή της επιβίωσης, αλλά το φίμωτρο της ζωής;
Αρχίζεις να αποφεύγεις πράγματα. Καταστάσεις. Ανθρώπους. Αποφάσεις. Απολαύσεις.
Κάποτε αγαπούσες να μιλάς, να εκτίθεσαι, να ρισκάρεις.
Τώρα όχι. Ο φόβος σού υπαγορεύει μια εκδοχή του εαυτού σου που στέκεται σε σημεία ασφαλή. Τόσο ασφαλή που μπορεί να σε αφήσουν ακίνητο, αδρανή.
Το σώμα σου βρίσκεται σε διαρκή συναγερμό. Η καρδιά χτυπάει γρήγορα. Οι ανάσες είναι ρηχές.
Νιώθεις ο εαυτός σου ο ίδιος να πνίγεται.
Να πνίγεται χωρίς πραγματική αιτία.
Σου στερείς το οξυγόνο. Στέκεσαι λαχανιασμένος χωρίς το σώμα να έχει τρέξει .
Δεν χρειάζεται.
Έχει τρέξει το μυαλό. Οι σκέψεις είναι σκοτεινές, καταστροφικές.
Και ξαφνικά ο φόβος έχει μεταμορφωθεί. Δεν είναι πια ένας λόγος να αποφύγεις έναν πραγματικό κίνδυνο. Είναι σενάριο για κάτι που ίσως ποτέ δεν έχει συμβεί. Είναι άγχος.
Ας είμαστε ειλικρινείς:
Φοβόμαστε την απώλεια, την αποτυχία, την απόρριψη, την αλλαγή. Πολλές φορές φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. “Το είπα καλά; Παρεξηγήθηκε κάποιος; Με παρεξήγησε κάποιος;” Δίνουμε ερμηνείες που πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα .
Πλάθουμε μέσα μας μικρούς θανάτους και ζούμε μια ζωή μισή, με κομμένη ανάσα. Γιατί αυτό που στην ουσία μας τρομάζει είναι ο ίδιος ο θάνατος.
Ζεις προσπαθώντας να μην πεθάνεις. Αλλά στην πορεία ξεχνάς να ζεις.
Μα πώς γίνεται να φοβάσαι τόσο πολύ τον θάνατο, όταν η ζωή που ζεις εξαιτίας του είναι ήδη ανυπόφορη;
Πώς γίνεται να αφήνεις τον φόβο να αποφασίζει ποιος είσαι, τι αξίζεις και τι μπορείς;
Πώς γίνεται να αγαπάς τόσο τη ζωή και να έχεις διαστρεβλώσει τόσο πολύ το νόημά της;
Δεν σου λέω να μη φοβάσαι. Σου λέω να μη σταματάς εξαιτίας του.
Ο φόβος υπάρχει. Θα συνεχίσει να υπάρχει. Το θέμα είναι:
Θα τον ακούς ή θα τον ξεπερνάς;
Κι αν τον ακούς, να θυμάσαι πως κάποιες φορές είναι ψεύτης. Αντί να μας προστατεύει, μας φυλακίζει.
Πηγή
