Γράφει η Τάνια Αναγνώστου
Για λίγο επικράτησε ησυχία τριγύρω. Κανένας θόρυβος περιττός, μονάχα εσύ και εγώ. Το σκοινί είχε κοπεί και με βήματα πια γοργά κατευθυνόμασταν στο τέλος.Θυμάμαι σε κοίταξα με ένα παράπονο στα μάτια, με ένα γιατί που δεν τόλμησα ποτέ να ξεστομίσω.
Ακόμα και την τελευταία αυτή στιγμή δε μπορούσα να πιστέψω πως θα σε χάσω μέσα από τα χέρια μου.
Νόμιζα σε κρατούσα καλά μη μου φύγεις.
Πόσο γελασμένος ήμουν.
Το μόνο που έμεινε να σε θυμίζει είναι εκείνη η ζακέτα με το άρωμά σου,
Θα το μυρίζω μέρα νύχτα μέχρι να ξεθυμάνει.
Πικρή η γεύση που σου αφήνει ο θάνατος στα χείλη. Έρχεται και σαν εγωιστής από κούνια στα παίρνει όλα, χωρίς να σε ρωτήσει τίποτα.
Και ύστερα σε αφήνει εκτεθειμένο να τα βγάλεις πέρα μονάχος σου.
Γιατί τόλμησες να τον υπερτιμήσεις και ίσως να σου πέρασε από το μυαλό πως ίσως μπορείς και να τον νικήσεις.
Κακό του κεφαλιού σου.
Τώρα στέκεσαι βουβός και ανέκφραστος μαζεύοντας στιγμές, δάκρυα, χαρές και αγκαλιές.
Δε σου φτάνουν όμως.
Πάντα θα αναζητάς ακόμα μία στιγμή.
Εκείνη τη στιγμή που δεν ήρθε ποτέ και ξεψύχησε πριν καν το καταλάβεις.
Εκείνη τη στιγμή που νόμιζες και ήσουν σίγουρος ότι θα έρθει, αλλά δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ.
Μάταια ακόμα περιμένεις.
Από σάρκα και οστά, φθαρτά υλικά είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος και έρχεται κοντά σου για να σου χαρίσει στιγμές αθάνατες.
Αυτό σου αφήνει σαν κληρονομιά όταν φεύγει και δεν είναι πια κοντά σου.
Για να θυμάσαι και να χαμογελάς.
Να θυμάσαι και να σκέφτεσαι πως κάπου, κάποτε και εσύ αγάπησες, θαύμασες, χαμογέλασες, θύμωσες, έκλαψες, γέλασες.
Πηγή
http://loveletters.gr
