Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, δεν μπορούμε να προσφέρουμε σε κανέναν αν δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι καλά. Και αυτό ξεκινάει από το να σέβεται καθένας μας ουσιαστικά τον εαυτό του.
Συχνά μας ακούς να σου υπενθυμίζουμε ότι θα πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, τον χρόνο σου. Ότι θα πρέπει να βάζεις όρια στους άλλους, ότι θα πρέπει να προστατεύεις τα δικαιώματά σου, ότι θα πρέπει να προφυλάσσεις τον εαυτό σου από κακοποιητικές σχέσεις, να φεύγεις αν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Συχνά θα μας ακούσεις σε ομιλίες, σε άρθρα, σε βιβλία και σε podcast, να σε προτρέπουμε να μην φοβάσαι τις αλλαγές όταν νιώσεις ότι παραβιάζονται τα όριά σου ή όταν πλησιάζεις επικίνδυνα στα όρια των σωματικών ή των ψυχικών σου αντοχών.
Όμως, κάποιες φορές αναρωτιέμαι: Αυτά που ζητάμε να μην μας κάνουν οι άλλοι, άραγε τα κάνουμε εμείς προς τον εαυτό μας, προς το σώμα μας ή τον ψυχισμό μας;
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για το πένθος…
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για τον χρόνιο πόνο…
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για την απώλεια…
Ίσως όμως το πιο σημαντικό για το οποίο πρέπει να σου μιλήσουμε είναι η αυτο-παρατήρηση για να χτίζει καθένας μας τον σεβασμό προς το σώμα του.
Αν με ρωτούσες λοιπόν τι είναι ο αυτο-σεβασμός, θα σου έλεγα η πρόληψη. Θα σου έλεγα η αυτο-παρατήρηση, η αναγνώριση στοιχείων για να μπορέσουμε να χτίσουμε μία ρουτίνα αυτοφροντίδας, για να προλάβουμε μία υποτροπή, για να διαχειριστούμε ένα χρόνιο νόσημα, για να μπορέσουμε να αναγνωρίζουμε συμπεριφορές των άλλων που θα μας θίξουν, θα μας πληγώσουν ή θα μας πονέσουν.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, και να επενδύεις το χρόνο σου σε πράγματα που θα σε ανακουφίζουν από την καθημερινότητα. Να επενδύεις τον χρόνο σου σε αυτούς που επενδύουν το χρόνο τους σε εσένα. Που δεν σε κάνουν να νιώθεις ότι τους χρωστάς ή ότι τους οφείλεις κάτι. Γιατί ίσως η μεγαλύτερη ακύρωση της αυτο-φροντίδας είναι οι ενοχές, οι τύψεις και οι αυτόματες σκέψεις που αναπτύσσουμε για όσα δεν κάνουμε εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή δηλαδή που επιλέγουμε να μας φροντίσουμε.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, χτίζοντας μία πυρηνική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν θα μπορέσεις να νιώθεις καλά στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις απαιτήσεις που χτίζεις εσύ και οι άλλοι.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, έχοντας στο μυαλό σου ένα βίντεο το οποίο πάντα με συγκλονίζει όταν το ανακαλώ στη μνήμη μου: Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο και παρακολουθώ το βίντεο με τις οδηγίες για το πως διαχειριζόμαστε μία κρίση, νιώθω αντιφατικά συναισθήματα όταν βλέπω μία μαμά να πρέπει να βάλει τη μάσκα οξυγόνου πρώτα σε εκείνη και μετά στο παιδί της.
Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αντικειμενικοί, δεν μπορούμε να προσφέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε λειτουργικοί, δεν μπορούμε να βιώνουμε μία ποιοτική ζωή, αν δεν είμαστε καλά.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν. Να σε παρατηρείς και να χτίζεις μία φιλοσοφία ζωής, χωρίς να μετατρέπεις τον εαυτό σου σε σάκο του μποξ των άλλων, των επιθυμιών τους, των σκέψεών τους, των απωθημένων τους και των δικών τους στερεοτυπικών αντιδράσεων.
Μα πάνω από όλα, αν θέλεις να σε σέβεσαι ουσιαστικά, θα πρέπει να σε φροντίζεις από τις δικές σου ενοχές, από τη δική σου αυτο-αμφισβήτηση, από τους δικούς σου φόβους. Γιατί κανένας δεν θα μας σεβαστεί, αν δεν σεβαστούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, MSc, εξειδικευμένη στη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών και στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Συχνά μας ακούς να σου υπενθυμίζουμε ότι θα πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου, το σώμα σου, τον χρόνο σου. Ότι θα πρέπει να βάζεις όρια στους άλλους, ότι θα πρέπει να προστατεύεις τα δικαιώματά σου, ότι θα πρέπει να προφυλάσσεις τον εαυτό σου από κακοποιητικές σχέσεις, να φεύγεις αν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Συχνά θα μας ακούσεις σε ομιλίες, σε άρθρα, σε βιβλία και σε podcast, να σε προτρέπουμε να μην φοβάσαι τις αλλαγές όταν νιώσεις ότι παραβιάζονται τα όριά σου ή όταν πλησιάζεις επικίνδυνα στα όρια των σωματικών ή των ψυχικών σου αντοχών.
Όμως, κάποιες φορές αναρωτιέμαι: Αυτά που ζητάμε να μην μας κάνουν οι άλλοι, άραγε τα κάνουμε εμείς προς τον εαυτό μας, προς το σώμα μας ή τον ψυχισμό μας;
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για το πένθος…
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για τον χρόνιο πόνο…
Θα μας ακούσεις να σου μιλάμε για την απώλεια…
Ίσως όμως το πιο σημαντικό για το οποίο πρέπει να σου μιλήσουμε είναι η αυτο-παρατήρηση για να χτίζει καθένας μας τον σεβασμό προς το σώμα του.
Αν με ρωτούσες λοιπόν τι είναι ο αυτο-σεβασμός, θα σου έλεγα η πρόληψη. Θα σου έλεγα η αυτο-παρατήρηση, η αναγνώριση στοιχείων για να μπορέσουμε να χτίσουμε μία ρουτίνα αυτοφροντίδας, για να προλάβουμε μία υποτροπή, για να διαχειριστούμε ένα χρόνιο νόσημα, για να μπορέσουμε να αναγνωρίζουμε συμπεριφορές των άλλων που θα μας θίξουν, θα μας πληγώσουν ή θα μας πονέσουν.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, και να επενδύεις το χρόνο σου σε πράγματα που θα σε ανακουφίζουν από την καθημερινότητα. Να επενδύεις τον χρόνο σου σε αυτούς που επενδύουν το χρόνο τους σε εσένα. Που δεν σε κάνουν να νιώθεις ότι τους χρωστάς ή ότι τους οφείλεις κάτι. Γιατί ίσως η μεγαλύτερη ακύρωση της αυτο-φροντίδας είναι οι ενοχές, οι τύψεις και οι αυτόματες σκέψεις που αναπτύσσουμε για όσα δεν κάνουμε εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή δηλαδή που επιλέγουμε να μας φροντίσουμε.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, χτίζοντας μία πυρηνική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν θα μπορέσεις να νιώθεις καλά στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις απαιτήσεις που χτίζεις εσύ και οι άλλοι.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν, έχοντας στο μυαλό σου ένα βίντεο το οποίο πάντα με συγκλονίζει όταν το ανακαλώ στη μνήμη μου: Κάθε φορά που βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο και παρακολουθώ το βίντεο με τις οδηγίες για το πως διαχειριζόμαστε μία κρίση, νιώθω αντιφατικά συναισθήματα όταν βλέπω μία μαμά να πρέπει να βάλει τη μάσκα οξυγόνου πρώτα σε εκείνη και μετά στο παιδί της.
Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και αντικειμενικοί, δεν μπορούμε να προσφέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε λειτουργικοί, δεν μπορούμε να βιώνουμε μία ποιοτική ζωή, αν δεν είμαστε καλά.
Να σε σέβεσαι, λοιπόν. Να σε παρατηρείς και να χτίζεις μία φιλοσοφία ζωής, χωρίς να μετατρέπεις τον εαυτό σου σε σάκο του μποξ των άλλων, των επιθυμιών τους, των σκέψεών τους, των απωθημένων τους και των δικών τους στερεοτυπικών αντιδράσεων.
Μα πάνω από όλα, αν θέλεις να σε σέβεσαι ουσιαστικά, θα πρέπει να σε φροντίζεις από τις δικές σου ενοχές, από τη δική σου αυτο-αμφισβήτηση, από τους δικούς σου φόβους. Γιατί κανένας δεν θα μας σεβαστεί, αν δεν σεβαστούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, MSc, εξειδικευμένη στη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών και στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Πηγή
