Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Κι ήρθαν τα “πρέπει” του κόσμου και σε τύλιξαν. Ήρθαν και μπήκαν στο κεφάλι σου και γέμισαν ενοχές σ’ όλα τα “θέλω” σου. Ήρθαν και μπέρδεψαν το μυαλό σου, ήρθαν κι άλλαξαν την πορεία του βλέμματος και την ανάσα της καρδιάς σου.
Κι ήρθαν τα “πρέπει” του κόσμου και σ’ έβαλαν σ’ όλα τα καλούπια που ορκιζόσουν πως δεν χωρούσες. Ήρθαν κι έβγαλαν σκάρτα μπροστά στα μάτια σου, όλα όσα λάτρευες. Κι εσύ… εσύ τα πίστεψες, τους πίστεψες κι άλλαξες πορεία, άλλαξες διαδρομή. Άρχισες να σκέφτεσαι αλλιώς, διαφορετικά, ωρίμασες νόμιζες.
Μα αν ωρίμασες γιατί τα βράδια κλείνεις σφιχτά τα μάτια και παρακαλάς για έναν ύπνο βαθύ που θα εξαφανίσει όλες σου τις σκέψεις; Μα αν ωρίμασες γιατί ουρλιάζεις άηχα στο μυαλό σου να σταματήσει να σου θυμίζει όσα άφησες πίσω; Αν ωρίμασες κι όλες σου οι αποφάσεις και οι κινήσεις είναι συνειδητές επιλογές, γιατί δεν νιώθεις ευτυχισμένος; Γιατί το ανικανοποίητο σου χτυπά με μανία την πόρτα κι εσύ κλείνεις τ’ αυτιά σου από φόβο;
Κι ήρθαν τα “πρέπει” του κόσμου και διέλυσαν την καρδιά σου, έγιναν οδηγός σου σε μια διαδρομή “για το καλό σου” και σκότωσαν κάθε καλό που ένιωθες. Σκότωσαν όνειρα και “θέλω”. Έγινε η ζωή σου μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή, με βήματα που υπολογίζεις με το κομπιουτεράκι.
Έγινε η ζωή σου ένας μονότονος δρόμος που ακολουθείς σαν υπνωτισμένος. Άφησες πίσω σου χρώματα, αρώματα κι αισθήσεις που κάποτε ήταν το οξυγόνο σου. Έσβησαν σιγά σιγά όλα τα όνειρα και τα “θέλω” για τα οποία κάποτε ορκιζόσουν πως θα πολεμήσεις μέχρι τέλους. Ξεθύμαναν οι μυρωδιές, ξεθώριασαν τα χρώματα, χλώμιασαν τα φώτα.
Ωρίμασες νόμιζες…
Πηγή
http://loveletters.gr
