Μπλοκαρισμένη σε μια καθημερινότητα που δε μου ταιριάζει. Και αν κάτι με κρατάει ακόμα, είναι ότι δεν άλλαξε ο τρόπος που με κοιτάει στα μάτια. Άκουγα κατά καιρούς πως υπάρχουν κάποιοι λίγοι ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι όταν μπουν στη ζωή σου φέρνουν τα πάνω κάτω. Γέλαγα και το θεωρούσα απίθανο. Ξέρεις, είναι η παγίδα στην οποία πέφτουμε όλοι, κουβαλάμε βάρη του χθες στο σήμερα καταδικάζοντας υπέροχους ανθρώπους. Πώς να περάσεις στο αύριο όταν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου; Πώς και σε τι να πιστέψεις όταν καλά καλά δεν πιστεύεις ούτε σε σένα; Πώς να δώσεις, όταν δεν έχεις ούτε για σένα περίσσια αγάπη;
Κι όμως, όλα ανατρέπονται τη στιγμή που δεν το περιμένεις ως δια μαγείας από το πουθενά. Εισβάλλει στη ζωή σου αυτός ο κάποιος και σε αποσυντονίζει, σου ξυπνάει αισθήσεις αγγίζοντας χορδές ξεχασμένες. Ταράζει τα ήρεμα νερά της ψυχής, αναστατώνοντας τις ισορροπίες μεταξύ νου και καρδιάς.
Τόσος κόπος, τόσες θυσίες για να σε βρεις, να πορευτείς ειρηνικά με το μέσα σου και ξάφνου όλα χάνονται. Μονόλογος κάποια βράδια αξημέρωτα, να μαλώνεις με συνομιλητή το εγώ σου, να έρχεσαι σε ρήξη και σε κόντρα, κι αυτό να επιμένει στα βαρίδια του παρελθόντος.
Η καρδιά όμως; Αχ, αυτή η καρδιά. Αυτή η έρμη να λαχταράει και να προσμένει για κάποιες σταγόνες ευτυχίας, να επιθυμεί να γευτεί τη δροσιά της χωρίς να κάνει λογισμούς. Δεν μπαίνουν σε τετράγωνα κουτάκια τα συναισθήματα, ούτε σε τετράγωνη λογική η ζωή. Η ζωή θέλει να την αγαπήσεις, να δοκιμάσεις όλες τις γεύσεις, ακόμη κι αν σου λάχει η πιο γλυκόπικρη. Γιατί αν δε δοκιμάσεις, δε θα φτάσεις ποτέ να σε ανακαλύψεις και κατά συνέπεια δε θα φτάσεις και ποτέ σε αυτούς τους ιδιαίτερους και μοναδικούς επισκέπτες της καρδιάς που γίνονται τελικώς μόνιμοι κάτοικοι.
Όσες συγκρούσεις και να γίνονται μεταξύ λογικής και ψυχής, όσος κι αν είναι ο φόβος, όποιες κι αν είναι οι δεύτερες σκέψεις, μην ξεχνάς πως σου χρωστάς κάτι στιγμές.
Η καρδιά όμως; Αχ, αυτή η καρδιά. Αυτή η έρμη να λαχταράει και να προσμένει για κάποιες σταγόνες ευτυχίας, να επιθυμεί να γευτεί τη δροσιά της χωρίς να κάνει λογισμούς. Δεν μπαίνουν σε τετράγωνα κουτάκια τα συναισθήματα, ούτε σε τετράγωνη λογική η ζωή. Η ζωή θέλει να την αγαπήσεις, να δοκιμάσεις όλες τις γεύσεις, ακόμη κι αν σου λάχει η πιο γλυκόπικρη. Γιατί αν δε δοκιμάσεις, δε θα φτάσεις ποτέ να σε ανακαλύψεις και κατά συνέπεια δε θα φτάσεις και ποτέ σε αυτούς τους ιδιαίτερους και μοναδικούς επισκέπτες της καρδιάς που γίνονται τελικώς μόνιμοι κάτοικοι.
Όσες συγκρούσεις και να γίνονται μεταξύ λογικής και ψυχής, όσος κι αν είναι ο φόβος, όποιες κι αν είναι οι δεύτερες σκέψεις, μην ξεχνάς πως σου χρωστάς κάτι στιγμές.
Στιγμές μιας ξεχασμένης ευτυχίας.
Αυτής που σε μια άλλη εποχή μπήκε στο σεντούκι και το κλειδί πετάχτηκε. Αυτής, που σήμερα ήρθε αυτός ο κάποιος να στη δώσει φέρνοντας μαζί του και το κλειδί για να ξεκλειδώσει κάθε πτυχή σου.
Αυτός, που όσα χρόνια και να περάσουν, θα σε κοιτάει πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, θα σε βλέπει και θα αφουγκράζεται.
