Κάθε μέρα τρέχω να προλάβω τη ζωή, μαμά!

Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου

Μαμά φοβάμαι. Ο κόσμος αλλάζει μαμά και εγώ είμαι στο κέντρο του. Όλοι τρέχουν μαμά. Τρέχουν να προλάβουν. Δεν ξέρουν τι, απλώς τρέχουν…
Μαμά θυμάσαι τότε που μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά; Μαμά δεν πάνε όλα καλά. Τότε φοβόμουν όλους τους άλλους. Τώρα φοβάμαι εμένα μαμά…
Τα καλοκαίρια πλέον δεν είναι τα ίδια και οι χειμώνες δεν έχουν πια τη γλυκιά θαλπωρή της αγκαλιάς σου.

Μου έμαθες πως για να μην πέφτεις, πρέπει να μην στηρίζεσαι σε κανέναν. Πως δεν πειράζει αν χτυπήσω, διότι έχω τη δύναμη να επουλώσω τις πληγές μου.
Μαμά…δεν την έχω. Όλα έχουν αλλάξει, και εγώ μαζί τους.
Κουράστηκα μαμά. Βιαζόμουν τόσο πολύ να μεγαλώσω, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει.
Πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το καταλάβω τελικά. Γυρνάω να τα κοιτάξω και φαντάζουν όλα τόσο μακριά. Κάποτε μετά από κάθε βροχή, έλαμπε το ουράνιο τόξο και εγώ χανόμουν στα χρώματά του. Τώρα πολλές φορές έρχεται και άλλη καταιγίδα…και βράχηκα πολλές φορές μαμά.

Ήθελα, απλά, να γίνω σαν και εσένα. Μία υπαρκτή ηρωίδα. Να τα βγάζω πέρα σε όλα. Να μην φοβάμαι το αύριο τι έχει να μου φέρει. Και αν δεν μπορώ;
Όταν έχανα μικρή στα παιχνίδια, έτρεχα στην αγκαλιά σου και όλα λύνονταν. Τώρα δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα μαμά…
Κάποτε είχα μία φίλη που την έλεγαν ελευθερία. Ήταν η πιο ανέμελη φίλη μου. Με συντρόφευε στα ταξίδια της φαντασίας μου, στα παιχνίδια μου, στον ύπνο μου.

Μαμά, η Ελευθερία έφυγε. Της πήραν βάναυσα τη θέση οι υποχρεώσεις, τα προβλήματα και η καθημερινότητα.

Μαμά μετά γνώρισα τη μοναξιά. Δεν ήταν τόσο γλυκιά, όσο η ελευθερία. Δεν με ήθελε χαρούμενη και με έβαζε σε σκέψεις. Κάποιες φορές δεν μου φέρθηκε καλά, με πλήγωσε.
Μεγάλωσα τελικά μαμά. Και τι κατάλαβα; Κάθε μέρα τρέχω να προλάβω τη ζωή.
Μαμά δεν μ’ αρέσει εδώ, ο κόσμος με πνίγει.

Πηγή
http://loveletters.gr