Από την Μαρύσα Παππά
Αν χάρηκα για κάτι μέχρι τώρα στη ζωή μου είναι για τα γαλόνια που έβαλα με πολύ κόπο στην πλάτη μου μετά από αγώνες, κακουχίες, δυσκολίες, φόβο, πόνο και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο συναίσθημα μου διαφεύγει που δεν έχω προαναφέρει.Αν για κάτι είμαι περήφανη και θα έχω να διηγούμαι για τη ζωή μου είναι ότι όλες τις μάζες που έδωσα τις έδωσα μόνη μου, με δικές μου δυνάμεις, στηριζόμενη στα δικά μου πόδια και στις δικές μου αντοχές χωρίς να έχω κανέναν ανάγκη.
Άλλες τις κέρδισα, άλλες τις έχασα, μα μικρή σημασία έχει μπροστά στο μεγαλείο της μάχης του κάθε ανθρώπου. Η προσπάθεια είναι πιο ισχυρή από το αποτέλεσμα πολλές φορές. Έχει μεγαλύτερη αξία η μοναχική μάχη.
Αν για κάτι είμαι περήφανη στη ζωή μου είναι ότι μέσα από κακουχίες και δυσκολίες αναγκάστηκα να γνωρίσω την ψυχή μου και τη δύναμή της, αφού παρέα πορευτήκαμε σε αυτό το επίπονο ταξίδι της μάχης. Παρέα με την ψυχή μου γονάτισα, λύγισα, έκλαψα, νίκησα, έχασα, πανηγύρισα. Και ουδείς με κατάλαβε ολοκληρωτικά ακόμα και αν βιώνω ακριβώς την ίδια κατάσταση με τη δική μου. Μπορεί τα παπούτσια να ήταν τα ίδια, μα τα βήματά μας ήταν διαφορετικά, άλλοτε γρήγορα, άλλοτε πιο αργά.
Δε θα κρύψω τις άπειρες φορές στη ζωή μου που γονάτισα από πόνο και κακουχίες. Ναι, τελικά σε εμένα τίποτα δεν ήρθε εύκολα, αγωνίστηκα με θεούς και δαίμονες. Γιάτρευα τις πληγές μου και με αλητεία με χτυπούσαν στα ίδια σημεία, αλλά εγώ, εκεί, δε λύγισα πάλι στα ίδια. Γιατρειά και μάχη. Έτσι μεγάλωσα και έμαθα.
Υπήρξα καλός και πιστός στρατιώτης, μάζευα ότι αποθέματα δύναμης είχα και πάλι ριχνόμουν με μανία στη μάχη σαν να μην υπήρχε αύριο. Δεν παρέκκλινα ποτέ από το στόχο μου όσο και αν φαινόταν ανέφικτος στα μάτια μερικών. Δε με ενδιέφερε κιόλας το τι σκέφτονται και πώς θα με αντιμετωπίσουν.
Υπήρξαν στιγμές που το κλάμα μου ήταν ανεξέλεγκτο και έκαιγαν την ψυχή μου τα δάκρυά μου.
Υπήρξαν στιγμές που αν και το σώμα μου ήταν βρώμικο, την ψυχή μου φρόντιζα να την κρατάω καθαρή και να την προστατεύω από τη βρωμιά του κόσμου.
Υπήρξαν στιγμές που επιθυμούσαν πολλοί να μου σπάσουν τα πόδια και να με δουν να γονατίζω, αλλά οι προσπάθειές τους έπεφταν στο κενό, δεν τους το επέτρεπα.
Λύγιζα, αλλά αγωνιζόμουν και στο τέλος στεκόμουν στα πόδια μου.
Αντλούσα πάντα δύναμη από μέσα μου, αγωνιζόμουν μέχρι εσχάτων αλλά πάντα τίμια, και δημιουργούσα όνειρα και ας προσπαθούσαν να μου τα δηλητηριάσουν, εγώ πάντα έβρισκα τον τρόπο μου.
Ζωή και αγώνας, έτσι είναι τα πράγματα.
Μια αδιάκοπη προσπάθεια προς την λύτρωσή μας.
Πηγή
http://metaximas.org
