Να την ξεκουράζεις και να την γαληνεύεις την ψυχή σου...

Γράφει η Βάσω Θεοδωρίου

Να τη γαληνεύεις την ψυχή σου, να την ηρεμείς, να μην την αγριεύεις. Να κάθεσαι να την ακούς και να της κάνεις τα χατίρια. Πάντα ζητάει αυτό που χρειάζεται, παρόλο που η ρουτίνα και η καθημερινότητα σε κάνει να το παραβλέπεις.
Προβάλλουν έντονα οι ανάγκες του σώματος. Κούραση, πείνα, νύστα. Και η ψυχή μας όμως; Δεν κουράζεται; Δεν θέλει τροφή; Πόσο μπορεί να αντέξει; Πόσο μπορεί να γεμίσει από υλικά αγαθά που σχεδόν καθόλου δεν έχουμε ανάγκη; Εύκολα την κοροϊδεύεις και την παραπλανείς.
Της τάζεις ευτυχία που είναι απλά μία απόλαυση της στιγμής που σου προσφέρει ευφορία. Μάλλον δε την ακούς προσεχτικά. Και κάποια στιγμή που πλέον δε θα ξεγιελιέται θα σου φωνάξει πιο δυνατά,πιο ξεκάθαρα. Αλλά και πάλι η ευθύνη θα βαραίνει άλλους. Το συνάνθρωπο, την κοινωνία, τις δύσκολες εποχές.

Όχι τα δικά σου τείχη που ύψωσες και έκρυψαν κάθε τρυφερότητα και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους. Όχι τις επιλογές που έκανες για να νιώθεις δήθεν ολοκληρωμένος και σε βόλεψαν καλά πίσω από το συμφέρον σου, χωρίς καν να θυμάσαι πως είσαι μέρος ενός συνόλου με τις ίδιες ανάγκες.
Ένα σύνολο που πρέπει να επικοινωνεί μεταξύ του, παντά με κατανόηση και σεβασμό, χωρίς αυστηρή κριτική και μεγάλα λόγια. 

Δυστυχώς δεν την ακούμε την ψυχή μας! Τις περισσότερες φορές την εγκλωβίζουμε σε έναν εαυτό που δεν γνωρίζουμε και σε ένα σώμα γεμάτο ανέκφραστα συναισθήματα. Έτσι μπερδεύεται, ξεγελιέται, κουράζεται, ξεσπάει.
Έτσι τη χάνεις και τρέχεις να τη σώσεις απ’τους δαίμονες που την κυνηγούν. Δεν την ελευθερώνεις. Δεν την ακούς. Ξεκίνα πάλι απ’την αρχή με αγάπη, ίσως αυτή τη φορά είσαι πιο προσεχτικός, ίσως ανοίξεις τα αυτιά σου και εστιάσεις το βλέμμα σου πιο βαθιά, πέρα απ’τα προφανή και τα υλικά. Ίσως κάτι προλάβεις να σώσεις πριν τερματίσει η ψυχή σου χωρίς να έχει βρει αφετηρία!

Πηγή
http://loveletters.gr