Οι υπέρτατες στιγμές… Κι αν έρχονται, θα φύγουν και θα είμαστε πάλι από την άλλη μεριά του τούνελ, εκεί, λίγο πριν πάρουμε βαθιά ανάσα και το περάσουμε, έτσι σκοτεινό που είναι, τόσο που μας τρόμαξε.
Και πάνω που βγήκαμε στο φως και αναπνεύσαμε και ζήσαμε τις υπέρτατες στιγμές, πάλι πίσω θα βρεθούμε στην αρχή του τούνελ.
Να φυλακίζονταν σε μπουκάλια οι μυρωδιές των ανθρώπων, των ανασών, των φιλιών, των αναγκών, των υπέρτατων στιγμών, του αποκορυφώματος, της αγκαλιάς του αποχωρισμού της τόσο δυνατής, να μην έλειπε ο ένας από τον άλλο.
Μα δεν γίνεται, ρε γαμώτο. Και να’ μαστε πάλι στην αρχή του τούνελ.
Και πάνω που βγήκαμε στο φως και αναπνεύσαμε και ζήσαμε τις υπέρτατες στιγμές, πάλι πίσω θα βρεθούμε στην αρχή του τούνελ.
Να φυλακίζονταν σε μπουκάλια οι μυρωδιές των ανθρώπων, των ανασών, των φιλιών, των αναγκών, των υπέρτατων στιγμών, του αποκορυφώματος, της αγκαλιάς του αποχωρισμού της τόσο δυνατής, να μην έλειπε ο ένας από τον άλλο.
Μα δεν γίνεται, ρε γαμώτο. Και να’ μαστε πάλι στην αρχή του τούνελ.
