Ψυχές με υπερκόπωση

Από την Εύα Κοτσίκου

Στα πρόσωπα συνοφρυωμένες οι αγωνίες.
Στα σώματα κουρασμένες οι κινήσεις.
Πάντα οι ίδιες απαντήσεις.
Πάντα στις ίδιες ερωτήσεις.
– «Τι κάνεις;»
– «Καλά»
– «Τι κάνεις;»
– «Καλά»

Ελπίδες σε καταστολή.
Πόνοι καλά κρυμμένοι.
Μα από τι είμαστε φτιαγμένοι;
Από πληγές ή από μαχαίρια;

Και τα μόνιμα ανοιχτά μας χέρια;
Σαν τι να προσπαθούν να φτάσουν;
Χάδια, χαμόγελα, αγκαλιές ή μια καλή κουβέντα. Ίσως μια αγάπη. Ή μια αποδοχή.
Πώς άλλαξε έτσι η εποχή…
Από ανθισμένες προσμονές το γύρισε σε κρύο. Ξεροστάλιασαν οι καρδιές να περιμένουν άνθρωπο.
Και γίνανε οι ψυχές, ψυχές με υπερκόπωση.

Πηγή
http://metaximas.org