Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Λένε, ότι όταν δύο άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί πολύ, συναντηθούν ύστερα από καιρό και κοιταχτούν στα μάτια, τότε ο χρόνος παγώνει εκεί.Ο χρόνος κολλάει σε εκείνο το δευτερόλεπτο, που η ματιά του ενός, θα ενωθεί με την ματιά του άλλου.
Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή, πέρα από τους ίδιους και την νοητή κόκκινη κλωστή που ενώνει τα μάτια τους.
Τα συναισθήματα τόσα πολλά, που γίνονται ένα.
Όλα μοιάζουν τόσο φωτεινά, αλλά και τόσο σκοτεινά μαζί.
Δεν ξέρεις αν είναι χαρά, νοσταλγία, θυμός, δίψα, φόβος ή αγάπη ,όλα μαζί σε ένα ή τίποτα από όλα αυτά.
Νιώθεις το κορμί σου να παγώνει, αδύναμο να υπακούσει σε οποιαδήποτε εντολή σου.
Θέλεις μόνο να παγώσει ο χρόνος ή να τρέξει τρελά.
Πώς γίνεται δύο μάτια να πετάνε φλόγες ,πως γίνεται να μην μιλάς και όμως να τα λες όλα.
Όταν συναντηθούν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ, ύστερα από καιρό, το σύμπαν γίνεται πιο όμορφο και πιο μεγάλο.
Δεν ξέρεις αν πρέπει να τα βάλεις με τον Θεό ή να τον ευχαριστήσεις.
Δεν ξέρεις αν ο εγωισμός ή η δειλία ήταν τελικά οι μοναδικοί κερδισμένοι σε όλη την ιστορία.
Δεν ξέρεις αν πρέπει να τα βάλεις με τον Θεό ή να τον ευχαριστήσεις.
Δεν ξέρεις αν ο εγωισμός ή η δειλία ήταν τελικά οι μοναδικοί κερδισμένοι σε όλη την ιστορία.
Ένα είναι το σίγουρο.
Ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν θα μπορέσουν για πάρα πολύ καιρό, να κοιτάξουν βαθιά στα μάτια Κανέναν Άλλο.
Πηγή
http://loveletters.gr
Ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν θα μπορέσουν για πάρα πολύ καιρό, να κοιτάξουν βαθιά στα μάτια Κανέναν Άλλο.
Πηγή
http://loveletters.gr
