Όλοι έχουμε άσχημες μέρες. Μέρες που δεν αντέχουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό. Που δεν θέλουμε να μιλήσουμε, δεν θέλουμε να ακούσουμε, που μπορεί να γίνουμε απότομοι και εριστικοί.
Μέρες που τα βλέπουμε όλα μαύρα γιατί μπορεί να είμαστε αγχωμένοι, πιεσμένοι, κουρασμένοι, καταβεβλημένοι. Γιατί μπορεί να νιώθουμε εντελώς μόνοι σε τούτο τον κόσμο κι αυτό να μας πληγώνει και να μας θυμώνει ταυτόχρονα.
Μέρες που φαίνονται όλα μάταια, σε μια ζωή που μοιάζει με μαγγανοπήγαδο κι αυτό την κάνει ακόμη πιο εκνευριστική και ανυπόφορη.
Εκείνες τις μέρες ό,τι ενθαρρυντικό κι αν μας πουν θα χτυπήσει σε τοίχο και θα φύγει. Ό,τι καλό κι αν κάνουν θα μας τσιτώσει περισσότερο γιατί.. “Τώρα το θυμήθηκαν;”
Γιατί εκείνες τις μέρες μάς φταίνε όλοι και όλα. Εκείνες τις μέρες πρωτοτυπούμε και μαζί με την αφεντιά μας, στήνουμε στον τοίχο κόσμο και κοσμάκι. Σταματάμε να μοιράζουμε αφειδώς συγχωροχάρτια και χρεώνουμε στον καθένα ό,τι θυμηθούμε. Γιατί; Γιατί δεν είμαστε καλά είπαμε!
Καταδικάζουμε προθέσεις, σχέσεις, ανθρώπους. Ακυρώνουμε σχέδια, όνειρα, προοπτικές. Μηδενίζουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ισοπεδώνουμε τα πάντα μέσα μας, μιας και οι αρνητικές σκέψεις στήνουν χορό στο κεφάλι μας και τα αρνητικά συναισθήματα ανταριάζουν την ψυχή μας.
Και το μόνο παρηγορητικό σε αυτές τις μέρες είναι ότι θα περάσουν.
Πάντα περνάνε.
Γιατί όπως τελειώνουν τα όμορφα σε αυτή τη ζωή, το ίδιο νομοτελειακά τελειώνουν και τα άσχημα.
