Άκουσες για πάθος και με ταχύτητα φωτός το μυαλό σου πήγε στο ερωτικό; Δε σ’ αδικώ άλλωστε και γιατί να μην πάει! Το ερωτικό πάθος είναι απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες κι ομορφότερες στιγμές της ζωής μας, όμως το πάθος έχει κι άλλες πτυχές. Συχνά το παραλληλίζω με το ψαγμένο εκείνο μπαχαρικό στο ντουλάπι της κουζίνας μου, που απλώς και μόνο με τη προσθήκη του, στην ίδια πάντα αγαπημένη μου συνταγή, απογειώνει το πιάτο και του δίνει μια άλλη γεύση, πιο έντονη, πιο ξεχωριστή, πιο απολαυστική. Στην αρχή νιώθεις μια ασυνήθιστη αίσθηση στον ουρανίσκο σου, όμως μετά τα πρώτα γαργαλητά, τη λατρεύεις αυτή τη νέα σου συνταγή και καταλήγεις να τη φτιάχνεις ξανά και ξανά μέχρι να τη βαρεθείς -αν τη βαρεθείς.
Έτσι και το πάθος, το μόνο που προσθέτει στη ζωή μας είναι νοστιμιά -με όλη την έννοια της λέξεως. Ξυπνά συναισθήματα που κάπου στο ζόρι της ρουτίνας τα παραμελήσαμε λιγάκι. Για την ακρίβεια τ’ αφήσαμε να κοιμούνται κάπου στην άκρη του κρεβατιού δίπλα μας, μιας και δεν μπορούσαμε να τα αποχωριστούμε εντελώς, αφού αυτά στη πραγματικότητα μας κρατάνε ζωντανούς.
Όσο απλό κι αν φαντάζει, λοιπόν,το πάθος δεν είναι απλά μια λέξη με πέντε γράμματα. Κρύβει πίσω της ένα σωρό άλλες λέξεις που δεν έχουν καμία αντικειμενική χροιά. Ο καθένας θα μπορούσε να το ονομάσει ποικιλοτρόπως. Για κάποιον το πάθος είναι ο ζήλος, οι στόχοι, τα όνειρα, η έλξη, η εμμονή, το μεράκι, η μανία, η ίδια η ζωή, η αγάπη, ο έρωτας, η δημιουργία, ο ιδρώτας, η απόλαυση, η θέρμη, η σφοδρή επιθυμία, η έντονη συγκίνηση, ο ενθουσιασμός, η λατρεία, η όρεξη ή πάρα πολλά αλλά. Έχει εν ολίγοις έναν κρυμμένο υποκειμενικό χαρακτήρα, πέραν της τυπικής ερμηνευτικής θεωρίας του.
Πάθος, σ’ έναν άτυπο ορισμό του μυαλού μου, ονομάζεται όλο αυτό το συναίσθημα που σε ωθεί να κάνεις κάτι που θέλεις παρά πολύ. Είναι κάτι πηγαίο μερικές φορές, κάτι ανεξίτηλο, κάτι το φυσικό. Κάτι που αν δεν το κάνεις, θα εμφανιστεί ξανά και ξανά μπροστά σου και θα σε δελεάσει να το δοκιμάσεις. Και το ξέρεις πια εμπειρικά, ότι η επιθυμία σου αυτή καθ’ αυτή θα σου χτυπάει τη πόρτα μέχρι να της δώσεις τη δέουσα σημασία.
Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η υπερφόρτωση τέτοιων -εθιστικών- συναισθημάτων, να αποζητάς δηλαδή κάτι διακαώς, δεν μπορεί να ερμηνευθεί λογικά, γι’ αυτό κι εύλογα το πάθος έχει χαρακτηριστεί ως «ο επαναστάτης της λογικής». Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που λέμε «άκου τη καρδιά σου»! Η καρδιά δε συμβαδίζει πάντοτε με τη λογική, όμως παρά πολύ συχνά είναι αυτή που σε οδηγεί σε πιο όμορφες περιπέτειες, απ’ ό,τι το μυαλό που αρέσκεται σε κανόνες.Το να κάνεις κάτι που σε πωρώνει, που σε γεμίζει, που σε ενθουσιάζει, που σε συγκινεί, σου δίνει αυτόματα ζωή. Σου θυμίζει πως αυτή η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα κι όλο αυτό το μουντό σκηνικό δεν είναι μη αναστρέψιμη και πως η ζωή δεν έχει μόνο μουντά χρώματα. Αρκεί βέβαια να το πιστέψεις κι έπειτα το διεκδικήσεις.
Σου θυμίζει πως είσαι άνθρωπος κι έχεις ανάγκες. Ανάγκη να ικανοποιηθείς σωματικά ή ψυχολογικά, ανάγκη να εξελιχθείς σε κάτι που είσαι καλός, ανάγκη να ζήσεις στιγμές έντονες και μοναδικές. Ανάγκη να ζήσεις! Τι περιμένεις, λοιπόν; Άρπαξε το πάθος σου απ’ τα μαλλιά και ζήσ’ το!
Πρόσεξε, όμως, αυτήν τη μικρή λεπτομέρεια -να το αρπάξεις με πυγμή και αποφασιστικότητα, γιατί αν δε το κάνεις στην πρώτη τρικυμία θα βυθιστεί το πλοιαράκι σου άνετα και χωρίς μεγάλα κύματα. Κι εκεί που ο καπετάνιος τελευταίος εγκαταλείπει το πλοίο, εσύ θα έχεις παραδοθεί αμαχητί στα κύματα πριν καν πιάσεις το τιμόνι.
Θέλει κότσια να κυνηγάς τα πάθη σου, όποια κι αν είναι αυτά. Σίγουρα θα έρθεις αντιμέτωπος με δυσκολίες, όμως, θα είναι κομματάκι εύκολο να τις προσπεράσεις βγάζοντας απλά ένα φλας -αν αυτό που θες να κάνεις το θες παρά πολύ. Αυτό είναι και το μυστικό στην επιτυχία άλλωστε: να κάνεις κάτι με πάθος, αλλιώς να μην το κάνεις καθόλου.Το να δοκιμάζεις πράγματα που σε κάνουν να είσαι ένας άνθρωπος που εξελίσσεται, που αισθάνεται ζωντανός, γεμάτος, δημιουργικός είναι ο μοναδικός τρόπος να ζεις κι να μην αργοπεθαίνεις. Γιατί όσο τρομακτικό κι αν σας ακούγεται αυτό, όσοι δε ζούμε, αργοπεθαίνουμε. Κι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο θα ήθελα να ολοκληρώσω το άρθρο αυτό περί πάθους, με έναν ιδιαίτερο για ‘μένα επίλογο, χρωματισμένο με κάποιους αγαπημένους μου στίχους ενός ποιήματος του Pablo Neruda οι οποίοι είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικοί:
«…Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.»
Συντάκτης: Ευγενία Μπακιρλή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή
http://www.pillowfights.gr/pillowfighter/evgenia-mpakirli/
