Άσε με να είμαι κακό παιδί

Είναι κάτι μέρες σκοτεινές, συννεφιασμένες, που καμιά απόχρωση δεν μπορεί να φέρει πίσω τη χαρά. Ούτε χαμόγελο ούτε δάκρυ. Μέρες θολές, μέρες δύσκολες που η σκιά του κόσμου πέφτει βαριά στις πλάτες μου. Μέρες που δε θέλω να μιλώ, δε θέλω να ακούω, δε θέλω να βλέπω, δε θέλω να σκέφτομαι. Κατεβασμένα ρολά και βαριά σκεπάσματα.

Είναι κάτι μέρες σκληρές, μπαρουτιασμένες που καμία εκτόνωση δε μπορεί να διώξει την οργή. Μέρες άγριες, μέρες βίαιες που θέλω να βάλω τις φωνές και να τα γκρεμίσω όλα. Θυμός, πίκρα, απογοήτευση.

Με ρωτάς τι φταίει, τι μου λείπει, τι χρειάζομαι. Θέλω να με αφήνεις να είμαι κακό παιδί. Να κακιώνω, να αντιμιλάω, να φωνάζω, να θυμώνω, να αγριεύω. Να ξεσπάω. Δεν χρειάζομαι παρηγοριά ούτε συμβουλές. Θέλω απλώς να με ανέχεσαι. Θέλω να με αντέχεις. Όπως αντέχει μια υπομονετική μάνα το δύστροπο παιδί της. Κι εσύ να γελάς.

 Να μη με παίρνεις στα σοβαρά, να μη προσβάλλεσαι, να μη θίγεσαι. Μόνο να γελάς και να μένεις.

Τα όσα άσχημα έχει ζήσει κάποιος, πολλές φορές είναι δύσκολο να ειπωθούν με λόγια. Καλά, καλά δε μπορεί να τα θυμάται και ο ίδιος. Σαν τα στρώματα της σκόνης και της άμμου, κάθονται το ένα πάνω από το άλλο και στο τέλος γίνονται όλα πέτρα. 

Κι εκεί είναι που χρειάζεται ένας καλός μεταλλωρύχος για να εξορύξει το χρυσάφι…
Γράφει η Χριστίνα Ανδρομέδα

Πηγή

http://www.anapnoes.gr/ase-me-na-ime-kako-pedi/