Όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, φωνάζουν δυνατά να τα κυνηγήσουμε. Κρύφτηκαν καιρό, μιας και εμείς οι ιδιοκτήτες τους, τα ξεχάσαμε σε μια γωνιά. Μα πλέον επαναστατούν. Θέλουν να κατακτήσουν για άλλη μια φορά το νου μας. Να γίνουν οι κυρίαρχοί μας. Να μας ανεβάσουν επιτέλους τη διάθεση. Να μας κάνουν να ονειρευτούμε πάλι.
Χωμένοι στο κυνήγι της επιβίωσης, τα αφήσαμε στην άκρη… για κάποτε. Και αυτό το κάποτε, δεν ήρθε ποτέ. Και θέλαμε να κάνουμε αυτό, και θέλαμε να κάνουμε και εκείνο. Και σχεδιάζαμε να πάμε εκεί. Και σκεφτόμασταν όταν μεγαλώσουμε και φτάσουμε στα σαράντα, ή στα πενήντα ή στα εξήντα, να έχουμε ήδη πραγματοποιήσει έστω τα μισά. Μα όχι μόνο τα μισά δεν καταφέραμε, αλλά ούτε και τα δύο, που είχαμε πάνω, ψηλά.
Ανθίζουν ξανά τα όνειρα άραγε; Όσο εμείς αναπνέουμε, ανθίζουν. Θέλουν και εκείνα τη φροντίδα μας. Και από εκεί που είναι σκονισμένα εδώ και χρόνια, εάν εμείς τα βγάλουμε ξανά στην επιφάνεια και βάλουμε στόχο να τα κατακτήσουμε, θα λάμψουν πάλι στο μυαλό μας. Θα μας δώσουν τόση ενέργεια, που θα κάνουμε τα αδύνατα – δυνατά να εκπληρώσουμε επιτέλους τις πιο όμορφες επιθυμίες μας.
Νιώθω πως ήρθε ο καιρός να ποτίσουμε τα μαραμένα μας όνειρα. Στο τέλος οι καρποί τους, θα μας ανταμείψουν για όλα τα χρόνια που τα είχαμε στην αναμονή.
Πηγή
http://metaximas.org
