Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Μετριέται ο έρωτας στις στιγμές που νοιώθεις ευτυχισμένος ή μόνο στις στιγμές που σου κόβεται η ανάσα;
Τις στιγμές εκείνες που ένα χάδι στα μαλλιά, μια δυνατή αγκαλιά, σε κάνει να τρέμεις ολόκληρη και σε κάνει να σκέφτεσαι πως όλος ο κόσμος έγινε, για να νιώσεις έτσι. Για να βρεθείτε εσείς οι δύο.
Μετριέται η απόσταση με γκρίνια και μουρμούρα ή μόνο με αγάπη και επιθυμία για το πότε θα δεις τον άνθρωπο που σε κάνει να παραληρείς;
Άλλωστε εσύ ξέρεις καλύτερα, ότι κάθε μέρα που περνάει, σε κάνει να αγαπάς τον άλλο πιο πολύ, όσο μακριά κι αν είναι.
Ναι ανυπομονείς για την επόμενη φορά, να φαντάζεσαι την αγκαλιά του, τα χέρια του, το περπάτημά του. Τις ανάσες που παίρνει καθώς σε κοιτάζει, τα μάτια του.
Όλα αυτά σκέφτεσαι και παλεύεις τους δαίμονες του μυαλού σου, όταν δεν είναι δίπλα σου. Εξοστρακίζεις την γκρίνια του μυαλού σου, που δεν είσαι μαζί του.
Άλλωστε η φαντασία σου είναι αυτή που σε γεμίζει με τις εικόνες που σε κρατάνε σε αυτή την αναμονή, μέχρι να βρεθείτε ξανά και ζήσετε τα σχέδιά σας.
Ατέρμονες οι συζητήσεις, γεμάτες πάθος, δύσκολα τα βράδια χωρίς την αγκαλιά του, αλλά ποτέ ο έρωτας δεν φοβήθηκε την απόσταση και ποτέ δεν αγκομάχησε μπροστά της.
Κι εκείνος ξέρει ότι τον έχεις ερωτευτεί, το πνεύμα σου, η ψυχή σου, το κορμί σου, είναι μόνο για εκείνον.
Λέει ένας θρύλος, πως ένας έρωτας, ολοκληρώνεται όταν γίνεται ένα μεγάλο έργο τέχνης. Έτσι και για εκείνη, εκείνος ήταν το δικό της έργο τέχνης.
Δυο χέρια πιασμένα, δυο σώματα αγκαλιασμένα, συναισθήματα μπερδεμένα μεταξύ τους, δεμένα με αγάπη κι έρωτα.
Αυτό είναι το έργο τέχνης αυτού του έρωτα.
Πηγή
http://loveletters.gr
