Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Μετά από κάθε καταιγίδα, βγαίνει το ουράνιο τόξο. Μετά από κάθε χειμώνα, έρχεται η άνοιξη. Μετά από κάθε σκοτάδι, ξημερώνει λένε.Όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή, θα έρθει η στιγμή που τα πράγματα θ’ αλλάξουν, που κάποιος, κάτι, θα φανεί και θα δώσει χρώμα στο μαύρο της.
Όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις, θα γίνει το θαύμα κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους, τα εμπόδια θα ξεπεραστούν, η ομαλότητα θα επιστρέψει, οι ανηφόρες θα γίνουν λουλουδιασμένες κατηφοριές.
Όλα περνούν, ακόμη και τα πιο δύσκολα ξεπερνιούνται, ακόμη κι οι μεγαλύτεροι πόνοι απαλύνουν, ακόμη και τα πιο καυτά δάκρυα στεγνώνουν.
Δεν μπορεί το σκοτάδι να είναι αιώνιο. Δεν μπορεί ο πόνος να είναι ασταμάτητος. Δεν μπορεί το γκρίζο να είναι μονιμότητα. Δεν μπορεί.
Δεν μπορεί κι εγώ ακόμη εδώ, περιμένοντας τον ήλιο να ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα.
Πηγή
http://loveletters.gr
