Όλες εκείνες οι στιγμές που θα φύγουν στο χρόνο, θα ξεθωριάσουν μα δεν θα χαθούν. Θα είναι πάντα καλά χαραγμένες σαν ανεξίτηλο στυλό στη μνήμη σου, σαν τατουάζ από ένα σημάδι πάνω στο δέρμα σου από ένα παλιό απρόσεκτο πέσιμο στη μέση του δρόμου που θα στο θυμίζει, με τα γέλια να παίρνουν σειρά.
Μέσα βαθιά στο μυαλό, στην καρδιά στο δέρμα σου, στα μάτια σου, στην άκρη απ’ το ρουθούνι σου προσπαθώντας ακόμα να μπει μέσα σου για να σου τα θυμίσει όλα, όλα εκείνα που πέρασες, χαμογέλασες, έκλαψες, ζήτησες να έχεις δικά σου.
Μα τα μέρη δεν φεύγουν, κάθε φορά που θα περνάς από εκεί, εκείνες οι στιγμές θα περνάνε από το μυαλό σου με όλες σου τις αισθήσεις στο κόκκινο.
Μα οι φωτογραφίες δεν χάνονται, κάθε φορά που θα τις κοιτάς όσο ξεθωριασμένες και αν είναι, κάθε φορά τα μάτια σου θα γεμίζουν μικρά υγρά αυλάκια και το μυαλό θα σε τρέχει κατευθείαν εκεί, πάλι και πάλι και θα σου τις θυμίζει.
Όλες εκείνες οι στιγμές που θα χαθούν στο χρόνο, θα είναι καλά τυλιγμένες στο κορμί σου κάνοντας το να ανατριχιάζει ξανά και ξανά μόνο με τη θύμησή τους. Τα χέρια σου θα αγκαλιάζουν στο σώμα σου για να μην τολμήσουν και φύγουν, για να τις κρατήσεις σφιχτά, τόσο σφιχτά που να μην έχουν αέρα για να τις πάρουν και να χαθούν.
Το κορμί σου θα τρέμει, οι κόρες σου θα διαστέλλονται και τα χείλη σου θα ξεραίνονται από την ανησυχία σου να μην τις χάσεις, να μην φύγουν ποτέ, ποτέ από κανένα σημείο του κορμιού σου, να είναι για πάντα εκεί, να σε συντροφεύουν μέχρι τα πιο βαθιά σου γεράματα.
Μα δεν χάνονται οι στιγμές, μόνο ξεθωριάζουν στο χρόνο και εσύ είσαι εκεί για να τις κάνεις να ζωντανεύουν με τη μνήμη σου να προσπαθεί να τις κρατήσει αθάνατες.
Δεν χάνονται οι στιγμές, μόνο ξεθωριάζουν.
Πηγή
http://loveletters.gr
