Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης και η Τάνια Αναγνώστου
Περίεργη η συνταγή της ευτυχίας στις μέρες μας· δυσεύρετα τα υλικά και περίπλοκη η εκτέλεση.Ψάχνεις τριγύρω να βρεις τις καλύτερες πρώτες ύλες, να βάλεις μυρωδικά και βοτάνια να νοστιμίσει η ζωή αλλά πάντα κάπου κολλάς.
Σου αρέσει η γλυκιά γεύση από μικρό παιδί.
Την αναζητάς σε κάθε σου βήμα κι όταν καταφέρεις να την δημιουργήσεις, κάνεις λες και την ανακάλυψες.
Ξεχνάς τον κόπο, την διαδρομή.
Ζορίζεσαι να παραδεχτείς πως δεν την βρήκες επειδή ήταν μοιραίο, την βρήκες επειδή εργάστηκες.
Έχει όμως καμιά σημασία τελικά;
Αφού πάντα διψασμένος είσαι και βαθιά ανικανοποίητος.
Σήμερα τη φτιάχνεις με χίλιους κόπους και αύριο την αναζητάς και πάλι.
Είναι η λαχτάρα για ζωή, για ανακάλυψη που σε ικανοποιεί.
Το δικό σου προσωπικό μονοπάτι, ο δικός σου προορισμός.
Σου κλείνουν πονηρά το μάτι η έννοια της αγάπης παρέα με τη χαρά και δεν ξέρεις πού να πρωτοπάς και τρέχεις.
Κάνεις κύκλους, ζαλίζεσαι, σκοντάφτεις, σηκώνεσαι και γελάς με τα χάλια σου.
Πόσο ακόμη άραγε θα σου πάρει να δεις το χαμόγελο στα χείλη σου που μόλις έφτιαξες από το τίποτα;
Νιώθεις σαν μικρό παιδί· τόσο μικρός αλλά και τόσο μεγάλος ταυτόχρονα.
Υπάρχει άραγε ευτυχία, αναρωτιέσαι, ή μήπως όλα είναι μια πλάνη που κάνει τη διαμονή μας σε τούτον τον κόσμο λιγάκι πιο ομαλή;
Και κάθεσαι πάλι κάτω, εκεί, στα νοερά καζάνια σου που αδειάζεις και ξαναγεμίζεις με άλλα υλικά, μπας και σου πετύχει τώρα.
Χάνεις το νόημα όμως. Χάνεις το χαμόγελο, εκείνο της αναζήτησης, της ανακάλυψης, της δημιουργίας.
Μήπως τελικά η ευτυχία βρίσκεται στο κυνήγι της;
Χαμογελάς γιατί ξέρεις πως αυτή είναι η σωστή απάντηση.
Όλο θα την κυνηγάς κι εκείνη θα σου γλιστράει μέσα από τα χέρια για να δοκιμαστείς και να γίνεις πιο δυνατός.
Ούτε μεζούρες ούτε καζάνια θέλει· στιγμές μονάχα, πασπαλισμένες με ζάχαρη και κανέλα.
Πηγή
http://loveletters.gr
