Από την Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Και όσο τα χρόνια περνούν και κάθε μέρα κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, διακρίνεις και ένα νέο μικρό ρυτιδάκι να διαγράφεται. Σκέφτεσαι. Θεέ μου, πόσα σκέφτεσαι. Κάποτε είχες πει πως μόλις μπεις στα 30 και κάτι, πάει τελειώνει το θέμα. Σε έπιασε μια ανασφάλεια. Είναι βλέπεις που δεν ήσουν και δε θα είσαι από τις τυχερές(;) που θα επέμβουν στο χρόνο.
Και αρχίζεις σιγά-σιγά να βυθίζεσαι σε μια μικρή κατάσταση που κάποιοι λένε καταθλιψούλα. Και περνάνε τα χρόνια, σε καταπίνει η καθημερινότητα, τα προβλήματα και κάθε φορά που κοιτάς τον καθρέφτη βλέπεις άλλη μια ρυτιδούλα. Και τα χρόνια περνάνε και πότε έφτασες 40, ε; Και τσουπ, άλλη μια εξαετία. Και κάπου εκεί κοίτα τι συμβαίνει: ξυπνάς το πρωί, πας καθρέφτη, κοιτάς τον εαυτό σου, πλένεις το πρόσωπό σου, βάζεις και μια κρέμα της σειράς. Όχι κάτι ακριβό, μη φανταστείς. Ίσα για να πεις ότι κάτι έκανες. Πας κουζίνα, ίδια ιεροτελεστία, καφές, τσιγάρο, βαρύς αναστεναγμός. Μπα. Όχι. Ανάσα μόνο. Βαθιά. Καθάρια.
Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία κάτι αισθάνεσαι. Κάτι που δεν μπορείς να του δώσεις όνομα αλλά συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο. Αυτόν που σε οδηγεί με τη σειρά του στον επόμενο και στον επόμενο, μέχρι να φτάσεις στα 50 σου. Λες και κάποιο ραβδάκι ήρθε το βράδυ που κοιμόσουν και σου έδωσε μία κατακούτελα. Έχεις αρχίσει και κλείνεις τα αυτιά σε ανούσιες κουβέντες. Προτιμάς τη σιωπή και ένα βλέμμα από ηλίθιες συζητήσεις.
Βγαίνεις έξω και δίνεις σημασία μέχρι και στο σχήμα του πιο μικρού λουλουδιού που βγαίνει από τη χαραμάδα εκείνου του χαμόσπιτου. Σαν να έχει ρυτίδες και αυτό, αλλά κοίταξε πόση ομορφιά του δίνει ένα μικρό λουλουδάκι.
Ναι σε αυτή την ηλικία μπορείς να κάνεις σύγκριση. Μπορείς να ταυτίζεσαι ελεύθερα. Μπορείς να βγεις με μια φόρμα, ρε αδελφέ, με καθόλου μέικ απ και να αφήσεις το έρμο το πρόσωπό σου να πάρει επιτέλους μιαν ανάσα. Περίεργο που σταμάτησε ξαφνικά να σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Διάολε, πόσο όμορφη δείχνεις ξαφνικά. Αυτοσαρκάζεσαι. Γελάς δυνατά, αληθινά, χωρίς τις προσταγές του σαβουράρ (όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος) βιβρ.
Αλλάζεις, σου είπαν; Άλλαξες, θα σου πουν; “Ναι”, απάντησέ τους, “αλλάζω. Κάθε μέρα. Προς το καλύτερο. Για εμένα. Και για τα όμορφα χρόνια που έβαλα στοίχημα πως θα έχω”. Γιατί ένα τελευταίο θα σου πω. Δεν υπάρχει καλύτερο ποντάρισμα από αυτό που βάζεις για την πάρτη σου εκεί γύρω στα 45 και πάνω. Να σε αγαπάς. Και να χαμογελάς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι από τις ρυτίδες που γίνονται από το χαμόγελο.
Πηγή
Ναι σε αυτή την ηλικία μπορείς να κάνεις σύγκριση. Μπορείς να ταυτίζεσαι ελεύθερα. Μπορείς να βγεις με μια φόρμα, ρε αδελφέ, με καθόλου μέικ απ και να αφήσεις το έρμο το πρόσωπό σου να πάρει επιτέλους μιαν ανάσα. Περίεργο που σταμάτησε ξαφνικά να σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Διάολε, πόσο όμορφη δείχνεις ξαφνικά. Αυτοσαρκάζεσαι. Γελάς δυνατά, αληθινά, χωρίς τις προσταγές του σαβουράρ (όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος) βιβρ.
Αλλάζεις, σου είπαν; Άλλαξες, θα σου πουν; “Ναι”, απάντησέ τους, “αλλάζω. Κάθε μέρα. Προς το καλύτερο. Για εμένα. Και για τα όμορφα χρόνια που έβαλα στοίχημα πως θα έχω”. Γιατί ένα τελευταίο θα σου πω. Δεν υπάρχει καλύτερο ποντάρισμα από αυτό που βάζεις για την πάρτη σου εκεί γύρω στα 45 και πάνω. Να σε αγαπάς. Και να χαμογελάς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι από τις ρυτίδες που γίνονται από το χαμόγελο.
Πηγή
