Μην είσαι ακόμη ένα λουλούδι ανάμεσα στα πολλά

Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη

Μην είσαι ακόμη ένα λουλούδι ανάμεσα στα πολλά.
Μην είσαι ακόμη ένα λουλούδι που το κόβουν για την ομορφιά του και μετά το αφήνουν να μαραθεί, να πεθάνει.
Να είσαι ένα λουλούδι άγριο, σπάνιο, δυσεύρετο. Από εκείνα που δύσκολα ξεχνάς. Από εκείνα τα άνθη που θα σταματούν καθώς θα σε αντικρίζουν. 

Τα χρώματα σου να είναι τόσο λαμπερά που να μην τους περνάει καν από το μυαλό να σε κόψουν.
Μοιάζεις τόσο φωτεινό, αγέρωχο, επιβλητικό ανάμεσα στα πολλά. Θα σκεφτούν και δύο και τρείς φορές να σε αγγίξουν, να σε κόψουν, να σου αφαιρέσουν τη ζωντάνια. Είσαι ασυνήθιστο λουλούδι, και στα ασυνήθιστα δεν φέρονται συνηθισμένα. Το άρωμα σου θυμίζει κόσμους μαγικούς, παραμυθένιους. Ζαλίζει, μαγνητίζει, μεθά.

Αν τύχει και σε κόψουν, να είσαι σίγουρη θα το μετανιώσουν. Θα έρθει η μέρα που θα καταλάβουν πως δεν έπρεπε να σε αγγίξουν, να σε ξεριζώσουν. Ήσουν σπάνιο άνθος και δεν θα βρουν άλλο να σου μοιάζει. Ήθελαν να σε θαυμάζουν, να κάνεις τη ζωή τους πιο όμορφη, γιατί όταν σε αντίκριζαν ένιωθαν μια απέραντη γαλήνη και ηρεμία. Ήρθε όμως η στιγμή που σε παραμέρισαν, σου έκοβαν το φως, διψούσες, και νερό, ούτε σταλιά δεν υπήρχε. Δεν άντεξες, είχες μαραθεί. Τα πέταλα σου που κάποτε έλαμπαν, τώρα θυμίζουν τα φύλλα του χειμώνα. Άχρωμα, ξερά, νεκρά. Αν ήξερες…θα έκανες τα πάντα να γίνεις ένα με τα υπόλοιπα λουλούδια, να μην ξεχωρίζεις. Να περνάς απαρατήρητο. Μοιάζει με κατάρα να είσαι τόσο σπάνιο λουλούδι.

Δεν είναι κατάρα. Ευχή είναι. Θα έρθει η μέρα που το χέρι που θα απλώσει να αγγίξει τα όμορφα σου πέταλα, θα είναι απαλό και τρυφερό. Πρόθυμο να σε φροντίσει, να σου φωτίζει τις μέρες σου και να σε ξεδιψά. Δεν θα σταματήσει ποτέ να σε χαζεύει και να σε θαυμάζει. Θα είσαι το λουλούδι του, το μονάκριβο του λουλούδι. Αυτό που το ζηλεύουν όλοι αλλά είναι δικό του, μονάχα δικό του. Το άνθος που φωτίζει, ομορφαίνει, γαληνεύει τον κήπο της καρδιάς και της ψυχής του.

Πηγή
http://loveletters.gr