Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας. Άλλοι μένουν και άλλοι φεύγουν. Κάποιοι μένουν για τα καλά, κάποιοι έρχονται για λίγο, κάποιοι εμφανίζονται σαν κομήτες και άλλοι εξαφανίζονται σαν να μην υπήρχαν ποτέ.
Όλοι γράφουν με έναν τρόπο στην ψυχή μας. Άλλοτε αδιάφορα, άλλοτε έντονα, σίγουρα ο καθένας αφήνει τη δική του σφραγίδα, το δικό του μοναδικό αποτύπωμα, ισχνό ή φανερό.
Η καρδιά είναι εκείνη που καθορίζει αυτή την ποιότητα της επαφής.
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορεί να μην είμαστε φίλοι, να μη μιλάμε σε καθημερινή βάση, να επικοινωνούμε αραιά, ακόμα και σπάνια κι όμως οι σχέσεις να είναι δυνατές και πολύ κοντινές.
Μπορεί να μην είναι αυτοί οι άνθρωποι μέρος της καθημερινότητάς μας, της ζωής μας, κι όμως να τους αισθανόμαστε πολύ κοντά μας.
Είναι αυτή η αίσθηση όταν βλέπεις κάποιον μετά από πολύ καιρό, μπορεί μετά κι από χρόνια, η αίσθηση της οικειότητας και της κοντινότητας που μπορεί να μην έχεις αναπτύξει με ανθρώπους πραγματικά κοντινούς σου.
Αναρωτιέσαι το γιατί; Οι άνθρωποι που συνδέονται με αυτόν τον τρόπο, δεν έχουν συνδετικό κρίκο το νου.
Η καρδιά συνδέει τους ανθρώπους. Η αγάπη κατοικοεδρεύει στην καρδιά και αυτή γνωρίζει να ανοίγει και να δίνεται εκεί όπου και η άλλη καρδιά είναι ανοιχτή.
Οι άνθρωποι έρχονται σε αληθινή επαφή με την καρδιά τους, όχι με το μυαλό τους. Kαρδιακές συναντήσεις χρειάζονται οι άνθρωποι.
Κανένα μυαλό όσο ανοιχτό και να είναι, δεν μπορεί να ανοίξει όπως μπορεί η καρδιά.
Οι άνθρωποι που μοιράζονται την ανθρωπιά τους, την αγάπη τους, την χαρά τους, τη λύπη τους, που μπορούν να συμπάσχουν, είναι οι άνθρωποι που οδηγούνται από εκείνη.
Καρδιακός παλμός χρειάζεται για να έρθουμε σε επαφή.
Καρδιακή ανάσα για να μοιραστούμε.
Καρδιακή αγκαλιά να πει αυτά που δεν μπορούν να μεταφέρουν τα λόγια.
Ευλογημένοι όσοι συναντάνε έτσι τους ανθρώπους… έτσι, καρδιακά!
Πηγή
https://chronographimata.gr
