Γράφει η Σπυριδούλα Σγούρου
Μια αλάνα γεμάτη παιδιά, με χαρούμενες φωνές. Να τρέχουν, να παίζουν, να τσακώνονται, να γελάνε αλλά και να πέφτουν και να γεμίζουν τα γόνατα τους γρατζουνιές. Κλείνω τα μάτια και είναι λες και ξαναζώ κάθε στιγμή! Ο ήχος από τις φωνές μας, ζωντανός και η ψυχή , γεμάτη από εικόνες λες και ήταν χθες! Κι όταν έπεφτε κάποιος, τρέχαμε οι υπόλοιποι να βοηθήσουμε.Δεν πειράζει λέγαμε, σήκω , δεν είναι τίποτα , μια γρατζουνιά μόνο. Θα περάσει! Μπορεί να πονούσε λίγο, μπορεί να άφηνε κάποιο σημάδι , αλλά ήταν από εκείνα που θα σου θύμιζαν την αθωότητα της παιδικότητάς σου.
Σηκωνόμασταν, τινάζαμε τη σκόνη από πάνω μας και το ξέφρενο παιχνίδι συνεχιζόταν! Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, πήραμε διαφορετικούς δρόμους και η αθωότητα, έδωσε τη θέση της στην πραγματικότητα της ζωής.
Το παιχνίδι της ζωής όμως, είναι διαφορετικό. Σκληρό, γεμάτο λακκούβες, που όταν σκοντάψεις θα πρέπει να σηκωθείς μόνος. Τότε θα δεις πως οι γρατζουνιές που αποκτάς, γίνονται ρωγμές στην ψυχή, ξέρεις από αυτές που δεν επουλώνονται ποτέ πλήρως. Αυτές που κάποιες φορές ανοίγουν ξανά και τρέχουν, όταν θυμάσαι πως έγιναν.
Γίνονται τραύματα βαθιά και σου θυμίζουν απώλειες, αγαπημένα πρόσωπα που δεν είστε μαζί πια, αδικίες που έγιναν σε βάρος σου ή μια μετωπική με τη ζωή, απρόσμενη που σου φέρνει τα πάνω κάτω.
Υποσχέσεις, που δεν τηρήθηκαν, όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα. Χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, λάθη και ευθύνες που δεν χειρίστηκες σωστά. Είναι όλα χαραγμένα εκεί σαν γρατζουνιές , όπως τότε!
Αυτή είναι η μια πλευρά, υπάρχει όμως και η άλλη! Εκείνη που σου θυμίζει πως έπεσες, αλλά σηκώθηκες. Πως δεν το έβαλες κάτω και αναμετρήθηκες με τον εαυτό σου, τις απώλειες, τις μάχες που έδωσες, δεν έχει σημασία αν κέρδισες ή έχασες. Το σημαντικό είναι, πως παρόλα αυτά σηκώθηκες και πάλι τίναξες τη σκόνη από πάνω σου!
Αυτή είναι η αλήθεια! Η ζωή από πολύ νωρίς, μέσα από τις αλάνες της παιδικής μας ηλικίας, μας προετοιμάζει , χωρίς να το ξέρουμε για τις πιο μεγάλες γρατζουνιές που θα συναντήσουμε μετά! Όπως και να έχει, εξαρτάται από εμάς πως θα τις δούμε. Προσωπικά θέλω να τις βλέπω ως παράσημα, μέρος της ζωής μου, που ορίζουν το ποια είμαι!
Πως επιβίωσα, πως αναθεώρησα πράγματα και καταστάσεις, πως διόρθωσα λάθη που έκανα ή πως αποδέχτηκα αυτά που δεν μπορούσα να διορθώσω. Είναι η απόδειξη, πως η ζωή συνεχίζεται και εμείς είμαστε ακόμα μαχητές!
