Γράφει Κορίνα Παπαδοπούλου
Πόσο περίεργο, παράξενο μα συνάμα μαγικό συναίσθημα είναι όταν νιώθεις πως κάποιος άνθρωπος σε ερωτεύεται; Πόσο τρελά υπέροχο είναι όταν ξέρεις πως η καρδιά κάποιου ανθρώπου χτυπά για εσένα; Μόνο για εσένα; Όταν τον βλέπεις να σε κοιτάζει και να λιώνει.Όπως κοιτάζουν τα μικρά παιδιά τα παιχνίδια στα ράφια των καταστημάτων ή το παγωτό στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς, που με λαχτάρα προσπαθούν να διαλέξουν το ωραιότερο, να κάνουν την πιο καλή επιλογή.
Φαντάσου λοιπόν έναν άνθρωπο να κοιτάζει εσένα έτσι. Να μιλάτε και να σου λέει πως το μονό που θέλει είναι να χάνεται μέσα στα μάτια σου. Όταν του χαμογελάς να παίρνει μια βαθιά ανάσα γιατί του κόβεται σε κάθε χαμόγελο σου. Το μονό που λαχτάρα είναι να σε πάρει αγκαλιά και να σε κάνει να νιώσεις και πάλι παιδί.
Κι εσύ; Μετά από πολύ πόνο από καταστάσεις και σχέσεις αρρωστημένες έχεις έναν μικρό δισταγμό. Μην φοβάσαι είναι φυσιολογικό. Έχεις όμως την ανάγκη να σε πάρει κάποιος αγκαλιά και να νιώσεις την ασφάλεια που λαχταρά η ψυχούλα σου.
Θέλεις να νιώσεις την ζεστασιά που νιώθει ένας άνθρωπος καθώς τον κλείνουν μέσα σε μια αγκαλιά. Ποσό μάλλον όταν αυτή η αγκαλιά είναι από έναν άνθρωπο που σε κοιτάζει και λάμπει ολόκληρος.
Αφέσου, μην κάνεις δεύτερες σκέψεις. Πήγαινε, ξεκίνα γι’ αυτό το ταξίδι. Μπορεί να πληγωθείς και πάλι, μπορεί να πονέσεις περισσότερο από την προηγούμενη φόρα. Μα ας είμαστε ειλικρινείς, πότε δεν θα μάθεις την έκβαση εάν δεν βουτήξεις σε αυτόν τον ωκεανό. Έναν βαθύ μπλε ωκεανό συναισθημάτων.
Αρκεί να το πιστέψεις. Αρκεί να αφήσεις αυτόν τον άνθρωπο να σε οδηγήσει, να σου δείξει, να σε παρασύρει σε νέους προορισμούς. Μην αφήσεις παλιές πληγές να καθορίσουν τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Όπως ίδιος δε παρέμεινες κι εσύ. Άλλαξες, ωρίμασες, εξελίχτηκες.
Το ταξίδι στον ερώτα με τον σωστό άνθρωπο είναι σαν Κυριακάτικη εκδρομή στο βουνό. Ντυμένοι χαλαρά, με καφέ στο χέρι, χαμηλή μουσική στο αυτοκίνητο και καθόλη την διαδρομή τα δάχτυλα σας μπλεγμένα. Το αεράκι που μπαίνει από το παράθυρο να ανεμίζει τα μαλλιά σας. Τα λόγια λίγα. Μονάχα τα απαραίτητα.
Άλλωστε τα χείλη ξέρουν να σιωπούν όταν τα μάτια ξεκινήσουν τον διάλογο. Ένα διάλογο μαγικό, ερωτικό, που λένε μοναχά ότι και όσα χρειάζεται. Χωρίς φαμφάρες και υπερβολές. Έτσι είναι ο έρωτας. Μια εκδρομή το φθινόπωρο, σε ένα κόκκινο-πορτοκαλί δάσος. Με τις μυρωδιές των δέντρων και του ελαφρώς βρεγμένου χώματος να δίνει άρωμα στο σκηνικό του ερώτα.
Άσε λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο να είναι ο συνοδοιπόρος σου σε αυτή την εκδρομή, σε αυτό το ταξίδι. Μην φοβάσαι τον πόνο. Ο φόβος και ο δισταγμός το μονό που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργούν μεγάλα “αν”.
Η ζωή όμως είναι για να την ζεις και όχι για να πλάθεις σενάρια. Βγες, ζήσε, γέλασε, χαμογέλα, ερωτεύσου και κυρίως αφέσου. Άσε λοιπόν τον άνθρωπο αυτόν να σε κάνει δύναμη του κι όχι αδυναμία του. Αδυναμίες έχουμε όλοι. Ψάξε και βρες αυτόν τον ένα που θα είσαι η κινητήριος δύναμη του. Το έναυσμα για τα σπουδαιότερα στην ζωή του.
Πηγή
http://loveletters.gr
