Γράφει η Λιάνα
Τελευταία, με πιάνουν κάτι γέλια, ανακατεμένα με θυμό, με όλους μας. Κάθε φορά που νιώθουμε ανώτεροι, κάθε φορά που μετράμε την αξία μας, βάσει των υλικών που έχουμε αποκτήσει και φουσκώνουμε περήφανοι, κοιτώντας υποτιμητικά τους γύρω μας.Τελευταία, άρχισα να λυπάμαι βαθιά το είδος μας. Γιατί καμμιά αναταραχή, καμμιά δυστυχία, αν δεν συμβαίνει σ’ εμάς προσωπικά, δεν μας ξεκουνάει απ’ την ασφάλεια μας, δεν μας κάνει να πάψουμε να διαφυλάττουμε το εγώ μας. Διογκωμένος εγωισμός, αποποίηση ευθυνών και ματιά κλειστά.
Τελευταία, έγιναν μέσα μου οι πιο συναρπαστικές και συνάμα τρομακτικές αλλαγές. Μετά από εκατοντάδες ώρες σκέψης, πάλης, διαμάχης, απομάκρυνσης, απόρριψης, είμαι επιτέλους, μετά από 46 χρόνια εγώ! Όπως πάντα ήθελα. Αληθινή, πληγωμένη, χορτασμένη, διψασμένη, ιδιόρρυθμη, περίεργη και με νέα, ολοκαίνουρια αποθέματα αγάπης.
Και καταλαβαίνω! Όλο το παρελθόν ξεκάθαρο πια στο μυαλό μου. Όλο το παρόν, ζωντανό. Και το μέλλον, μια πρόκληση να συνεχίσω να λέω μόνο τις αλήθειες μου. Κι ας χαμηλώνουν κάποια ματιά όταν τις ακούν. Άντεξα πολλά, ζητάω τα αυτονόητα και με σέβομαι πια. Χωρίς πια σιωπές. Τη σιχάθηκα τη σιωπή… Θέλω ν’ ακούω τους άλλους και να μιλάω. Θέλω να κρίνομαι και να κρίνω. Φτάνει πια η υποκρισία.
Και μέσα απ’ αυτά τα δύο περίπου χρόνια που έψαχνα εμένα, στο νου μου έχουν καρφωθεί δυο τρεις ερωτήσεις, που μας αφορούν όλους. Ο καθένας μας, μέτρησε ποτέ, όταν στη ζωή του, γκρεμιζόντουσαν όνειρα, ελπίδες, ποιος έμεινε δίπλα του; Ποιος άντεξε τον κακό εαυτό του; Ποιος αδιαμαρτύρητα, άκουσε τις πικρές κουβέντες του, την οργή του; Ποιος έγινε δροσιά και παρηγοριά;
Κι αν έχουμε κάνει το μέτρημα κι έχουμε την εικόνα, σκεφτείτε καλά την επόμενη απάντηση. Βρήκαμε ποτέ το θάρρος να πούμε, έστω, ένα απλό ευχαριστώ;
Πηγή
http://loveletters.gr
Πηγή
http://loveletters.gr
