Στο τρένο της ζωής, συναντάς πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι, κατεβαίνουν σε κάποιο άλλο σταθμό από εμάς. Ωστόσο, στο διάστημα που συνταξιδεύουμε, μοιραζόμαστε στιγμές. Εμπειρίες, αλήθειες, συναισθήματα. Ο κάθε ένας, έχει τη δική του ιστορία. Σε αυτό το ταξίδι λοιπόν, παίρνουμε και δίνουμε! Άλλοι ανεβαίνουν, άλλοι κατεβαίνουν και ίσως να μην τους ξαναδούμε ποτέ!
Υπάρχουν όμως πάντα στην σκέψη μας. Κάποιες φορές πάλι, το τρένο είναι άδειο. Μένουμε ολομόναχοι να κοιτάμε έξω από το τζάμι. Εμείς και η σιωπή. Μου αρέσει η σιωπή! Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, να αφουγκραστεί τους ήχους. Ανοίγω το παράθυρο και αφήνω τον αέρα να μου ψιθυρίσει τα μυστικά του. Δεν έχω συγκεκριμένο προορισμό.
Η ψυχή μου είναι ελεύθερη να ταξιδεύει όπως , οι τσιγγάνοι. Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι και ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Μέχρι να ανέβουν οι επόμενοι επιβάτες.
Κάποιοι από αυτούς, είναι ξεχωριστοί! Τους αναγνωρίζεις αμέσως από τις ρωγμές που αντικατοπτρίζονται στο βλέμμα τους. Αυτούς τους αγαπώ πιο πολύ. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Υπάρχει ένας μυστικός κωδικός που μας δένει. Αυτοί είναι εγώ, κι εγώ είμαι αυτοί. Ανήκουμε στην ίδια φυλή! Δεν φοβούνται να τσαλακωθούν. Δεν προσπαθούν να δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Είναι και αυτοί , απλοί ταξιδιώτες. Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Αν έχεις την τύχη να ταξιδέψεις μαζί τους, μην μιλάς πολύ. Με τη σειρά τους , θα σε ξεχωρίσουν και εκείνοι. Κι όταν σου ανοίξουν την ψυχή τους, απλά άκου και σώπαινε. Ότι σου πουν, δεν στο λένε γιατί θέλουν τη συμβουλή σου. Μην ξεχνάς, είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, που έχουν μάθει να πορεύονται μόνοι. Τότε θα ανακαλύψεις την ομορφιά μέσα στις λέξεις.
Μην εκπλαγείς από όσα μπορείς να μάθεις απλά με το να τους ακούς. Κι όταν έρθει η σειρά σου να ανοίξεις την ψυχή σου, θα κάνουν κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο.
Μπορεί να κατέβουν σε άλλο σταθμό όμως, πάντα θα σας δένει μια αόρατη κλωστή. Με αυτούς δεν θα χαθείς. Θα υπάρχουν πάντα τα σημάδια, που θα σε οδηγήσουν σε αυτούς αν θες να κάνεις μια στάση. Αυτοί λοιπόν θα σε περιμένουν εκεί, με τα ευγενικά τους μάτια, χωρίς να ρωτήσουν πώς και γιατί.
Δεν χρειάζεται γιατί ήδη ξέρουν! Έχουν επιβιώσει όπως κι εσύ στα δύσκολα. Δεν θα προσφερθούν να σε βοηθήσουν εκτός κι αν το ζητήσεις, όπως άλλωστε θα έκανες κι εσύ. Και μετά θα συνεχίσετε το ταξίδι σας, πάλι χωριστά. Μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθείτε.
Ίσως πάλι, να είσαι τυχερός και να έχεις πάντα μαζί σου τον συνταξιδιώτη σου. Αυτόν που θα αρνηθεί να κατέβει από το τρένο σου.
Αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί στο δικό μου ταξίδι , έκανα φιλίες ζωής, αλλά απέκτησα και τον δικό μου συνεπιβάτη. Αυτόν που με αποδέχεται όπως είμαι, τσαλακωμένη, φθαρτή και ιδιαίτερη. Μπορούμε να καθόμαστε για ώρα στη σιωπή , χωρίς να μιλάμε!
Μιλάμε με την καρδιά και με τα μάτια. Και χαμογελάμε ο ένας στον άλλο , γιατί ξέρουμε πως το παρελθόν έχει περάσει, το μέλλον είναι άγνωστο αλλά εμείς συνεχίζουμε το ταξίδι μας στο τώρα! Δεν μας νοιάζει σε ποιο σταθμό θα κατέβουμε, φτάνει να περιπλανιόμαστε μαζί!
Πηγή
http://loveletters.gr
