«Το ξύλο δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμωρήσεις ένα παιδί. Οι επιπτώσεις ξέρουμε ότι είναι πολλές, έστω και αν δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε τη στιγμή που σηκώνουμε το χέρι μας».
Η Βασιλική Νικολάου, μητέρα δύο παιδιών 12 και 15 ετών, παρ΄ ότι απεχθάνεται τη σωματική τιμωρία παραδέχεται πως για να επαναφέρει στην τάξη τα παιδιά της, κάποιες στιγμές στο παρελθόν έχασε τον έλεγχο: «Μπορεί τα παιδιά να ήταν σε μικρή ηλικία όταν σήκωσα το χέρι μου, αλλά το έχω μετανιώσει. Όσο μικρή και αν είναι, η σωματική τιμωρία για ένα παιδί αφήνει κατάλοιπα στην προσωπικότητά του».
Η κ. Νικολάου όταν κρίνει ότι πρέπει να τιμωρήσει τα παιδιά της, η τιμωρία που επιβάλλει συνδέεται με πράγματα που επιθυμούν. Όπως λέει, «διαπίστωσα πως είναι πιο αποτελεσματικό από τις φωνές, όταν τους απαγορεύω να δουν μια εκπομπή που θέλουν ή να πάνε βόλτα με τους φίλους τους».
Δεν είναι ιδιοκτησία «Το παιδί δεν ανήκει σαν ιδιοκτησία ή απόκτημα στον γονιό ώστε να μπορεί να το μεταχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έναν ενήλικο» τονίζει η κ. Έφη Σαριγιαννίδου, οικογενειακή σύμβουλος. «Η εξουσία και ο ρόλος που έχει δεν αποτελούν δικαιολογία για την άσκηση κάθε μορφής ταπείνωσης και απόρριψης. Το όριο ανάμεσα στη σωματική τιμωρία και τη σωματική κακοποίηση είναι δυσδιάκριτο και εύκολα μπορεί κάποιος να το υπερβεί».
Ιδανικός τρόπος, όπως επισημαίνει η κ. Σαριγιαννίδου, για να συνετίσουμε το παιδί είναι ο διάλογος, δηλαδή να αναζητά ο γονιός την αιτία που κάνει το παιδί να αντιδρά έτσι. Όπως εξηγεί: «Όταν εξαντλήσουμε τον διάλογο και βλέπουμε ότι το παιδί εξακολουθεί να μην υπακούει επιλέγουμε μια μορφή τιμωρίας η οποία θα του δείχνει τις συνέπειες των επιλογών του. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί κάνει μια ζημιά στο σχολείο, αυτό που θα το κάνει να σκεφτεί την πράξη του είναι να του ζητηθεί να την πληρώσει με το χαρτζιλίκι του».
Η τιμωρία όμως που εφαρμόζουμε αφορά και το παιδί αλλά και τη «σοφία» του γονιού. Η κ. Σαριγιαννίδου εξηγεί ότι «αν το παιδί δεν διαβάζει, ο ιδανικός τρόπος για να το οδηγήσουμε σε αυτό που θέλουμε δεν είναι να του κόψουμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά να του υποσχεθούμε με κάποιο τρόπο ότι θα ανταμειφθεί για την προσπάθειά του». Χάσμα στην επικοινωνία
Το ξύλο είναι η χείριστη μορφή τιμωρίας για τα παιδιά, ένα μέσο κυρίως εκτόνωσης των γονιών και όχι συνετισμού ή σωφρονισμού των παιδιών, επισημαίνει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος. «Ο γονιός με τη σωματική τιμωρία εκτονώνει τον θυμό του, την επιθετικότητά του που προέρχεται από άλλα πράγματα και όχι απαραίτητα από τη συμπεριφορά του παιδιού εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα μέσον εκφοβισμού που εκδηλώνει την αδυναμία των δύο μελών- γονέα και παιδιού- στις σχέσεις τους, στην ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και βεβαίως υποδηλώνει ένα χάσμα στην επικοινωνία», λέει.
Η σωματική βία έχει τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών, αν αυτό είναι ένα μόνιμο μέσον επικοινωνίας, λέει η κ. Καππάτου και διευκρινίζει: «Εκτός από το χάσμα που δημιουργείται στις σχέσεις του, το παιδί νιώθει φόβο, αδυναμία, ανασφάλεια και πολλές φορές αισθάνεται και άγχος. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μελλοντικά να αναπαραγάγει τη βία στις σχέσεις του με τους άλλους. Η βία αναπαράγει βία. Το παιδί που ήταν θύμα, αύριο μπορεί να μετατραπεί σε θύτης επαναλαμβάνοντας το μοντέλο συμπεριφοράς το οποίο έχει βιώσει μέσα στην οικογένειά του».
Πηγή
http://ygeia.tanea.gr
