Είναι πολύ απλό, πολύ εύκολο να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε: να είμαστε πιο καλοί, πιο στοργικοί, πιο ανεκτικοί. Όμως αυτές οι οδηγίες που δίνονται καλοπροαίρετα είναι εν τέλει τόσο γενικευμένες, ώστε καταλήγουν χωρίς ουσία. Ίσως να μας βοηθούσε περισσότερο το να κατανοήσουμε τι να «μην» κάνουμε...
Αυτά που δεν πρέπει να κάνουμε στη σχέση μας, δημοσίευσε η εφημερίδα «Τάιμς» του Λονδίνου. Ιδού:
Μην κατηγορείτε τους άλλους γι΄ αυτό που νιώθετε εσείς.
Είναι προτιμότερο να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα συναισθήματά μας και να μην μπερδεύουμε τα συναισθήματα του συντρόφου με τα δικά μας. Ας πούμε ότι έρχεται στο σπίτι και φωνάζει για κάτι άσχετο επειδή δέχτηκε μεγάλη πίεση στη δουλειά. Ποια είναι η πρώτη μας αντίδραση;
Μήπως να το πάρουμε προσωπικά; Δεν θα ήταν καλύτερο να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά απασχολεί τον άλλον; Με μια απλή ερώτηση του τύπου «είσαι καλά;» είναι πιθανότερο να αποκλιμακωθεί η ένταση απ΄ ό,τι με επιθετικότητα.
Μην προσπαθείτε να αλλάξετε τον άλλο.
Αν πράγματι επιλέξουμε αυτόν τον δρόμο, της αλλαγής του άλλου, τότε πέφτουμε στην παγίδα τού «αν όμως», «αν όμως ήσουν περισσότερο οργανωτικός, περισσότερο τρυφερός, περισσότερο γενναιόδωρος, η σχέση μας θα ήταν εκπληκτική».
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τις αντιδράσεις μας και τη συμπεριφορά μας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν μπορούμε να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε ή χρειαζόμαστε.
Μπορούμε, ως ενήλικες όμως, όχι σαν παιδιά. Οι ενήλικοι εξηγούν, τα παιδιά γκρινιάζουν και αυτό μας οδηγεί στην 3η πρόταση.
Μη χρησιμοποιείτε τη λέξη «εσύ». Αντικαταστήστε την με τη λέξη «εγώ».
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας όταν λέμε «εγώ νιώθω “αυτό” όταν πράττεις έτσι», αντί του «εσύ έκανες αυτό και εγώ νιώθω έτσι». Ας πούμε για παράδειγμα ότι ο σύντροφος δεν βοηθάει καθόλου στο σπίτι. Μπορούμε να του εξηγήσουμε ότι θα μας άρεσε να βοηθούσε περισσότερο ή να γκρινιάξουμε ότι δεν βοηθάει ποτέ. Όμως, το τελευταίο εμπεριέχει κινδύνους.
Μη χρησιμοποιείτε τις λέξεις «ποτέ» και «πάντα».
Είναι σχεδόν πάντα αρνητικές: «ποτέ δεν αδειάζεις το πλυντήριο πιάτων» ή «πάντα ξεχνάς τα γενέθλιά μου». Μαζί με τις κατηγορίες έρχεται και η κριτική και η περιφρόνησηόλα δηλητηριώδη για μια σχέση. Αν υπάρχουν εστίες έντασης, απευθυνθείτε στην καλή φύση του άλλου: Το «θα ήθελα να θυμόσουν τα γενέθλιά μου· με πειράζει όταν δεν τα θυμάσαι» είναι πιθανότερο να καταλήξει σε λουλούδια και κορδέλες παρά σε σχόλια περί επιλεκτικής μνήμης...
Μην παίρνετε αμυντική στάση.
Η άμυνα γίνεται συχνά κατηγορία, όπως στο «δεν είναι δικό μου το λάθος» (άρα δικό σου). Όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε τη θέση του άλλου δεν κάνουμε βήμα πίσω, αλλά μπροστά. Δεν είναι σημάδι αδυναμίας, αλλά δύναμης.
Χρειάζεται γενναιοδωρία για να μπεις στη θέση του άλλου. Όμως τότε - συνήθως- οι σχέσεις ανθούν.
Μην κατσουφιάζετε και μην αποσύρεστε.
Oι άνδρες είναι πολύ καλοί σε αυτό. Η σιωπή μπορεί να είναι ένας τρόπος τιμωρίας (το ίδιο εχθρικής με τον εκδηλούμενο θυμό) και η άρνηση να εμπλακούν καθιστά τη συμφιλίωση αδύνατη.
Μην αφήνετε έναν καβγά να συνεχίζεται.
Είναι καλό να μάθουμε να δεχόμαστε την απολογία των άλλων αλλά και να απολογούμαστε, όχι απαραίτητα για την πράξη (κάποιες φορές έχουμε δίκιο να θυμώνουμε) αλλά για την κατάσταση: «Λυπάμαι που μαλώσαμε για ανοησίες».
Μην κάνετε υποθέσεις για τη συμπεριφορά των άλλων.
Πώς μπορούμε να μάθουμε να μην το κάνουμε αυτό; Σταματώντας να κάνουμε απλές ερωτήσεις; «Πώς ξέρω ότι είναι πράγματι αλήθεια;
Μήπως γίνομαι υπερβολική και το δραματοποιώ;». Μπορεί, για παράδειγμα, να υποθέσουμε ότι ο άλλος ήρθε αργά γιατί δεν νοιάζεται, ενώ μπορεί να συνέβη αυτό για χιλιάδες άλλους λόγους. Εδώ εντάσσεται και το να περιμένουμε οι άλλοι να εκπληρώνουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας χωρίς να τις εκφράζουμε καθαρά. «Αν με αγαπούσε, θα το ήξερε», λέμε. Και ζητούμε από τον άλλον να γίνει μάντης.
Μην ασκείτε έλεγχο.
O σύντροφος μπορεί να μην έχει ιδέα από μαγείρεμα, αλλά αν παρεμβαίνουμε συνέχεια δεν θα του κάνει καλό. Οι άνθρωποι είμαστε ατελή όντα- ακόμη κι αυτοί που αγαπάμε- και η άσκηση ελέγχου είναι ένα είδος παιχνιδιού. Αν βάλετε τον πήχυ ψηλά, οι άλλοι θα αποτύχουν.
Ένα «παιχνίδι» που παίζουν συχνά τα ζευγάρια είναι η αποχή από το σεξ, όμως στο τέλος, τις περισσότερες φορές, η σχέση τραυματίζεται ανεπανόρθωτα. Ένα άλλο είδος παιχνιδιού είναι το να γινόμαστε... θύματα. «Εγώ προσπάθησα να βοηθήσω» λέμε, υποδυόμενοι τα θύματα- άλλος ένας... μεταμφιεσμένος τρόπος άσκησης ελέγχου.
Μην έχετε κακούς τρόπους.
Δεν μιλάμε για ψυχρή ευγένεια (μπορεί να γίνει περιφρόνηση όπως και με τις άμεσες προσβολές) αλλά για τη στάση και τη συμπεριφορά που υιοθετούμε με τους πιο στενούς μας φίλους- σεβασμός, τρυφερότητα, ανεκτικότητα. Όπου υπάρχει θέληση, πάντα υπάρχει τρόπος, λένε. Ή όπου υπάρχει προθυμία...
Πηγή
http://ygeia.tanea.gr
