Από την Εφημερίδα Αλήθεια, 28.01.20 -Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Ι: Είχα προσκολληθεί στη ρουτίνα μου. Έκλεισα τα παράθυρα και τις πόρτες του μυαλού μου και τις σφάλισα. Κράτησα μόνο την καθημερινότητα μαζί με τις υποχρεώσεις της. Άφησα έξω, συνειδητά το γέλιο μου και την καλή μου διάθεση. Στο σπίτι υπήρχαν διάσπαρτα ροζ και κίτρινα χαρτάκια με λογής λογής σημειώσεις. Σουπερμάρκετ, τράπεζες, λογαριασμοί και ένα σωρό άλλα που θα έπρεπε άμεσα να ταχτοποιηθούν.Τα χρήματά μου τα μετρούσα με το που τα εισέπραττα. Καθόμουν οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι μου και τα χώριζα σε ομάδες. Πάντα κέρδιζαν όλες οι υπόλοιπες, πουθενά αυτή που είχε το όνομά μου. Η ομάδα δε, που ονομαζόταν δάνεια και λοιπές υποχρεώσεις, ήταν η πιο καλοπληρωμένη. Αν ήταν γυναίκα, θα ήταν σίγουρα ντυμένη με τα καλύτερα ρούχα και κοσμήματα. Κατέβαζα τα μούτρα μου μέχρι το πάτωμα, γύριζα στο σαλονάκι μου, άραζα στον καναπέ μου και άναβα τσιγάρο. Τα σκυλιά μύριζαν την απογοήτευση μου. Κούρνιαζαν δίπλα μου και μου έγλειφαν τη μούρη. Και τότε έμπαινε από μια τόση δα χαραμάδα της ψυχής μου λίγο φως και έσπαγε το μαύρο. Άνοιγα τότε και εγώ την αγκαλιά μου και τα έβαζα μέσα. Τους χάριζα χάδια και φιλιά που είχα φυλαγμένα.
Μια μέρα ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου φτάνει! Η φωνή μου χτύπησε με βία πάνω στους τοίχους και έσπασε μέσα στο χώρο. Φόρεσα τα καλά μου, χρωμάτισα τα χείλια μου και βγήκα μια βόλτα. Επέστρεψα στο σπίτι με μια αγκαλιά άγρια χρυσάνθεμα και στόλισα όλα τα βάζα. Έβαλα το ράδιο στη διαπασών και άρχισα να χορεύω. Σήκωσα το ακουστικό και κάλεσα δύο φίλους για το βράδυ. Αγόρασα καλό κρασί και έφτιαξα το αγαπημένο μου φαγητό και γλυκό. Η ζωή είναι ωραία φώναξα και ο αντίλαλος ηχούσε υπέροχα στα αυτιά μου. Άνοιξα την πόρτα στην καλή μου διάθεση μου που ήρθε στην ώρα της. Μετά από λίγο χτύπησε το κουδούνι το γέλιο μου. Φάγαμε και ήπιαμε μαζί. Δεν άφησα κανέναν από τους δύο να φύγει ξανά. Τα χρυσάνθεμα στα βάζα ήταν χάρμα οφθαλμών.
Λ: Έχετε δει τα χαμστεράκια στο κλουβί; Έχουν την τροφή τους , το νερό τους και το σπιτάκι τους. Τι άλλο έχουν; Μια ρόδα στην οποία, όλη μέρα, τρέχουν σαν παλαβά. Μετά εξουθενωμένα από την κούραση, τρώνε, πίνουν το νεράκι τους και κοιμούνται. Αυτό συνεχίζεται μέχρι η καρδούλα τους να τα προδώσει. Τα δόλια τα χαμστεράκια περνούν μια ολάκερη ζωή στο κλουβί τρέχοντας στη ρόδα, τρώγοντας και ρίχνοντας έναν υπνάκο. Η ζωή τους ένα κλουβί και μια καθημερινή ρουτίνα.
Ας εξετάσουμε για λίγο τη δική μας καθημερινή ζωή. Αλήθεια πιστεύετε ότι διαφέρει πολύ; Προφανώς ο παραλληλισμός κρύβει ένα στοιχείο υπερβολής, αλλά οι βασικές αρχές δε διαφέρουν. Τρέχουμε στη ρόδα των υποχρεώσεων, επαγγελματικών, οικονομικών και κοινωνικών και έπειτα εξουθενωμένοι επιστρέφουμε σπίτι, για να πάρουμε μια μικρή ανάσα, να φάμε και να ξαπλώσουμε. Ξημερώνει η επόμενη μέρα και με μικρές παραλλαγές περνάει με τον ίδιο τρόπο, όπως η προηγούμενη και όπως πιθανώς θα περάσει η επόμενη.
Θα με ρωτήσετε «και τι να κάνουμε; Πρέπει να ζήσουμε με κάποιο τρόπο». Δε διαφωνώ καθόλου. Εξάλλου την ίδια ζωή κάνω, ένα αδιάκοπο τρέξιμο στην καθημερινή μου ρόδα. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν λογίζεται ως ζωή. Είναι αγώνας επιβίωσης και μάλιστα σεβαστός. Αλλά όχι ζωή. Εφόσον τα έχουμε καταφέρει, η ζωή μας να είναι στιγμές, ας κοιτάξουμε να δημιουργήσουμε όσες περισσότερες μπορούμε.
Ο γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ ευφυώς δήλωσε ότι «Στην πραγματικότητα δεν ζούμε παρά μερικές ώρες της ζωής μας». Ας τις κάνουμε να αξίζουν.
Πηγή
http://metaximas.org
