Γράφει η Εύη Μαυρογιάννη
Λάικ, χαμόγελα, καρδούλες και τα σχετικά.Ψαρέματα ανθρώπων κι ανθρώπινων ψυχών, εκμετάλλευση, σε στιγμές που το σώμα μιλάει, το μυαλό λαχταρά, η ψυχή ορέγεται.
Διαδικτυακές αγκαλιές και νοιαξίματα. Φιλάκια και δε συμμαζεύεται.
“ Ω, αγάπη μου, συγγνώμη!”
“ Δεν είμαι καλά!”
“ Να, αγάπη μου, συγγνώμη, πνιγόμουν, είχα δουλειά, ξέρεις, ναι, ναι, σήμερα, αύριο, οπωσδήποτε θα τα πούμε, ναι, ναι, μην ανησυχείς, ναι! Σ’αγαπώ, ναι, ναι…”
Κοινές ομάδες, κοινά χόμπι και δώσ’ του κολακείες και δώσ’ του αστεία, όμορφα αυτοκολλητάκια και ό,τι άλλο, κατά καιρούς, του “καπνίσει” του κυρίου Μαρκ.
Ω, αυτοκολλητάκι, ω, ηχητικό, ω, αντέδρασε, ω, με “καρδούλωσε”, ω…
Ενθουσιασμός! Μα! Είναι πολύ καλό παιδί, τελικά!
Ώρες ατελείωτες μπροστά στην οθόνη, αναλώνοντας το χρόνο.
Αναλύοντας το αν θα βρέξει σήμερα, τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα – που δεν ξέρουμε αν θα ζούμε, βλ. πίστες του 2020 – τα γκομενικά μας, της διπλανής και της πολυκατοικίας ολόκληρης.
Κι η ώρα περνάει, ο ρημάδης ο υπολογιστής κλείνει.
Μια μαύρη οθόνη. Μαυρίλα και σιωπή.
Ήχος ουδείς.
Μόνος, μόνη, ερημιά, βαρεμάρα, δάκρυ, λυγμός.
Λυγμός, για το ανέκφραστο, το άγευστο, το άχρωμο.
Λυγμός για τη μοναξιά.
Λυγμός για την ψευτιά.
Μα, ο μεγαλύτερος λυγμός, για τη συνειδητοποίηση.
Πονάω, φίλε!
Νιώθω απογοητευμένος, φίλε!
Μισός.
Μόνος.
Ολομόναχος, κάθε βράδυ!
Πού είσαι, φίλε;
Πηγή
http://metaximas.org
