Της Στεύης Τσούτση.
Στην αρχή το φως και η ώρα η πρώτη, έγραψε ο Ελύτης στο Άξιον Εστί.
Γένεση…
Η αρχή των πάντων. Όλα καινούρια, όλα πρωτόγνωρα κι ο άνθρωπος παλεύει να τα μάθει. Να τα εξερευνήσει, να τα κατακτήσει.
Και μεγαλώνει με αυτό τον αγώνα. Την κατάκτηση των πάντων. Και κάνει όνειρα κι ελπίζει. Ολοένα καινούρια όνειρα και συνέχεια νέες ελπίδες.
Άνθρωπος.
Και μεγαλώνει και μαθαίνει. Ενίοτε παθαίνει κιόλας.
Διδάσκεται και διδάσκει. Αξίες, συμπεριφορές, στάση ζωής.
Ερωτεύεται κιόλας. Απογοητεύεται, ψάχνει, ερωτεύεται ξανά.
Κύκλος η ζωή. Κύκλος τα πάντα…
Και ωριμάζει. Προσθέτει ολοένα καινούριες σελίδες στο βιβλίο του. Άλλοτε σκούρες κι άλλοτε φωτεινές. Όλες γραμμένες, όλες γεμάτες. Λάθη, πάθη, χαρές και λύπες. Γέλια κι αναστεναγμούς, φωνές και απέραντες σιωπές. Μοναξιά και παρέα. Φίλους, οικογένεια κι έρωτες.Όλα εκεί.
Και ωριμάζει. Προσθέτει ολοένα καινούριες σελίδες στο βιβλίο του. Άλλοτε σκούρες κι άλλοτε φωτεινές. Όλες γραμμένες, όλες γεμάτες. Λάθη, πάθη, χαρές και λύπες. Γέλια κι αναστεναγμούς, φωνές και απέραντες σιωπές. Μοναξιά και παρέα. Φίλους, οικογένεια κι έρωτες.Όλα εκεί.
Κι εξακολουθεί να μεγαλώνει.
Βρίσκει ένα σύντροφο ζωής. Μπορεί και όχι.
Κάνει οικογένεια και παιδιά. Μπορεί και όχι.
Χάνει αγαπημένα πρόσωπα, βρίσκει κι άλλα.
Γνωρίζει, γνωρίζεται, αγαπά κι αγαπιέται.
Κάνει οικογένεια και παιδιά. Μπορεί και όχι.
Χάνει αγαπημένα πρόσωπα, βρίσκει κι άλλα.
Γνωρίζει, γνωρίζεται, αγαπά κι αγαπιέται.
Και τα χρόνια παιρνούν.
Κι αυτός βαραίνει. Από τις εμπειρίες, από τα χαράματα που φορτώνονται στην πλάτη του.
Φεύγουν οι εποχές κι έρχονται άλλες.
Φεύγουν μέρες, χρόνια, άνθρωποι.
Κι αυτός βαραίνει. Από τις εμπειρίες, από τα χαράματα που φορτώνονται στην πλάτη του.
Φεύγουν οι εποχές κι έρχονται άλλες.
Φεύγουν μέρες, χρόνια, άνθρωποι.
Ώσπου κάποια στιγμή έρχεται και η δική του ώρα.
Εκείνη που θα πάει να συναντήσει τον πλάστη του κι όλους εκείνους που βιάστηκαν να φύγουν πριν από αυτόν.
Πρόσωπα αγαπημένα που ο χαμός τους τον γέμισε θλίψη και πόνο. Δάκρυα που δε στέγνωσαν ποτέ θα γίνουν γέλια επανασύνδεσης. Κάπου αλλού…Στο αλλού…
Εκείνη που θα πάει να συναντήσει τον πλάστη του κι όλους εκείνους που βιάστηκαν να φύγουν πριν από αυτόν.
Πρόσωπα αγαπημένα που ο χαμός τους τον γέμισε θλίψη και πόνο. Δάκρυα που δε στέγνωσαν ποτέ θα γίνουν γέλια επανασύνδεσης. Κάπου αλλού…Στο αλλού…
Θα φύγει. Ήσυχα όπως ήρθε.
Το θέμα, βέβαια, παραμένει το πως έζησε. Το πως και το αν φυσικά κατάφερε να τιθασεύσει κάθε του φόβο. Αν συνειδητοποίησε έγκαιρα πως η ζωή είναι μία και πρέπει να τη ρουφήξει ως το μεδούλι. Να τη γευτεί μέχρι τέλους. Αν ερωτεύτηκε δίχως αύριο, αν αφέθηκε στα όνειρα του, αν τα κυνήγησε. Αν του κόπηκε η ανάσα από αδρεναλίνη ή αν απλά ανέπνεε ρυθμικά και βαρετά.
Αυτά μετρούν τη ζωή. Αυτά κάνεις ταμείο στο τέλος.
Αυτά μετρούν τη ζωή. Αυτά κάνεις ταμείο στο τέλος.
Εκείνα τα τολμηρά, τα πικάντικα, τα ριψοκίνδυνα.
Αυτά σαν έρθει ώρα θα βγάλουν το πόρισμα: Έζησες ή απλά υπήρξες…
Μήπως να το αναρωτηθούμε πριν έρθει εκείνη η ώρα; Ποτέ δεν είναι αργά για ανατροπές…
Αυτά σαν έρθει ώρα θα βγάλουν το πόρισμα: Έζησες ή απλά υπήρξες…
Μήπως να το αναρωτηθούμε πριν έρθει εκείνη η ώρα; Ποτέ δεν είναι αργά για ανατροπές…
Μπορεί να είναι μια αστραπή η ζωή, μα προλαβαίνουμε..
Πηγή
http://www.diaforetiko.gr/
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/mia-astrapi-ine-i-zoi-ma-prolavenoume/
