Και τώρα οι δυο μας εαυτέ μου, βάλε κρασί και κάτσε να τα πούμε

Της Λίτσας Φιλίππου.

Και τώρα οι δυο μας εαυτέ μου, βάλε κρασί και κάτσε να τα πούμε. Γιατί ένα ποτήρι κρασί η διαδρομή μας σε τούτο τον κόσμο. Άσπρο για τις χαρές μας. Γλυκό για τις όμορφες στιγμές μας. Ξηρό για τις πίκρες και τα βάσανα μας. Κόκκινο για τα πάθη μας. Ροζέ για τις αισθησιακές μας στιγμές. Κι εμείς το γευτήκαμε πάντα μαζί και πάντα άσπρο πάτο.

Βάλε εαυτέ μου άσπρο κρασί για όλες τις μεγάλες χαρές που μας ανταμώσαν. Για εκείνες τις μικρές στιγμές που γευτήκαμε για την ευτυχία. Που αγγίξαμε για λίγο το όνειρο και δεν προλάβαμε να το κρύψουμε στα χέρια μας. Εκείνες τις μικρές στιγμές που φτάσαμε κοντά στο Θεό καθισμένοι αντάμα σε ένα μικρό συννεφάκι. Που αντικρίσαμε το ψεύτικο χαμόγελο της ζωής, πριν μας δείξει τα κοφτερά της δόντια. Όταν ζέστανε το λιοπύρι την ύπαρξη μας μέσα στο καταχείμωνο. Σέρβιρε μας άσπρο σαν την αγνότητα που καλύπτει την ψυχή μας. Καθαρό όπως τις άδολες σκέψεις και τα διάφανα συναισθήματα μας. Να μοιάζει με την αμόλυντη εσωτερική ομορφιά μας, που κρύψαμε από φόβο μπροστά στην ασχήμια αυτού του κόσμου. Την ανόθευτη αγάπη που νιώσαμε για τους δόλιους τούτης της γης. Την καρδιά μας που παραδώσαμε ‘’εν λευκώ’’ σε βρώμικα και λερωμένα χέρια εκμεταλλευτών και αχάριστων. Και τα αισθήματα μας που έγιναν έρμαιο στην ρύπανση αυτού του κόσμου.

Θα γευτούμε κόκκινο για τα πάθη και τις αμαρτίες μας. Για τις στιγμές που παραδοθήκαμε γυμνοί στην λαίλαπα των επιθυμιών μας. Εκείνες τις ώρες που μας οδηγούσαν οι αισθήσεις μας σε πύρινα μονοπάτια. Που μας ζέσταινε η φωτιά του πάθους και δεν καταλάβαμε ποτέ ότι καιγόμασταν. Τις ώρες που τυφλωνόμασταν από την λάμψη της και ριχνόμασταν με μανία στις φλόγες της. Όταν η λογική μας είχε δώσει την θέση της στην τρέλα και η σύνεση στο ρίσκο. Κόκκινο για όλες εκείνες τις στιγμές που οι επιλογές μας, μας έφεραν μπροστά στην ‘’πύλη της κολάσεως’’. Που μας γέμισαν ενοχές και αμφιβολίες αναζητώντας αιτίες και αφορμές μαζεύοντας τις στάχτες μας. Που επιλέξαμε να αμαρτήσουμε για να μην έχουμε απωθημένα σε τούτη την ζωή. Να κολαστούμε για να αγιάσουμε. Να μετανοήσουμε για να μάθουμε. Να απολαύσουμε για να μπορούμε να στερηθούμε.

Γύρε ξηρό και στυφό για τις πίκρες και τα βάσανα μας και κάτσε να τα πούμε. Μίλησε μου για τις δύσκολες ώρες της προδοσίας που κρατούσες βουβό τον πόνο και την απόγνωση σου και μοίραζες χαμόγελα. Όταν γύρναγες απελπισμένος στα υπόγεια και στις βρώμικες γειτονιές τούτου του κόσμου ψάχνοντας την αγάπη. Τότε που πνίγονταν οι ανάσες σου και βρωμούσε το είναι σου απο την μπόχα και την υγρασία τους. Πες μου για τις ώρες που δινόσουν σε ΄΄άδεια πουκάμισα’’ για λίγη τρυφερότητα και στοργή. Για τις στιγμές που απογοητευμένος και πικραμένος έκρυβες τα δάκρυά σου μέσα από τα βουρκωμένα σου μάτια. Κι άλλες τόσες που έσφιγγες τα χείλη σου από θυμό και πίκρα εγκλωβίζοντας μέσα τους τις λέξεις που ήθελες να ξεστομίσεις. Τότε που σκέπαζες με την σιωπή σου τα αισθήματα σου από τον φόβο της απώλειας ή της απόρριψης. Τις ώρες που έκλεισες ερμητικά το στόμα σου ενώ οι κραυγές σου έσκιζαν τα σωθικά σου. Πες μου για τότε που σφάλιζες τις λέξεις σου από πόνο μέσα στην σιγή σου. Που έσκυβες στωικά πάνω από τις πληγές σου. Πες μου για όλα εκείνα που γευτήκαμε μέχρι τα μύχια της ψυχής μας. Αυτά που μας κατέκλυζαν το είναι και χανόμασταν μαζί μέσα στην βουή αυτού του κόσμου αναζητώντας απεγνωσμένα ένα χέρι να κρατηθούμε.

Έλα να πιούμε λίγο γλυκό όπως τις όμορφες στιγμές μας. Τότε που ανοίγαμε παρέα ένα παράθυρο στον ουρανό πριν μας πιάσει η μπόρα. Που νιώσαμε πως έχουμε κι εμείς μερίδιο στον ήλιο αυτής της γης Γεμίζαμε την ύπαρξη μας με την ελπίδα και ανοίγαμε την πόρτα της ψυχής μας να γλυκάνουμε για λίγο τον πόνο μας. Να κεράσουμε την μοναξιά μας. Να προσφέρουμε λίγη από την γλυκύτητά του στους ανθρώπους. Έλα να θυμηθούμε ξανά πως είναι να είσαι ευτυχισμένος για λίγο. Να νιώσουμε πάλι πόσο πολύτιμες είναι αυτές οι ώρες κι ας είναι λίγες. Έλα να χύσουμε την γεύση του να πνίξουμε τον κόσμο. Να του δώσουμε το κουράγιο και την δύναμη που πήραμε εμείς από αυτές τις υπέροχες στιγμές για να συνεχίσει να υπάρχει.

Έλα εαυτέ μου βάλε κρασί και κάτσε να τα πούμε. Ένα ποτήρι κρασί είναι όλη μας η ζωή. Κι εμείς το νιώσαμε να ζεσταίνει τα σωθικά μας. Να μας γεννάει παραισθήσεις. Να μας ταξιδεύει στο όνειρο ξυπνώντας μας ξεχασμένες θύμησες και αναμνήσεις. Να μας πηγαίνει μέχρι την τρέλα και πίσω. Μέχρι την απόγνωση και πάλι από την αρχή. Η γεύση του άλλοτε στυφή και άλλοτε γλυκιά. Και εμείς το μοιραστήκαμε όλο μέχρι την τελευταία σταγόνα. Σημασία έχει ότι το ήπιαμε πάντα ‘’ στην υγειά μας’’ και πάντα ‘’ άσπρο πάτο’’.

Πηγή
http://www.anapnoes.gr/ke-tora-i-dyo-mas-eafte-mou-vale-krasi-ke-katse-na-ta-poume/