Της Λίτσας Φιλίππου.
Δεν είμαι πλασμένη γι’ αυτό τον κόσμο, ούτε αυτός φτιάχτηκε για μένα …
Γιατί είμαι ατίθαση ψυχή και αδάμαστο πνεύμα… γιατί δεν αφομοιώθηκα ποτέ μαζί του.. Είμαι δυνατή γιατί γνωρίζω τις αδυναμίες μου. Ελεύθερη γιατι αντέχω να ξεγυμνώνω την ψυχή μου, ρομαντική γιατί επιμένω να πιστεύω σε ανθρώπους αξίες και ιδανικά. Είμαι γενναία γιατί μπορώ και αποδέχομαι όλα αυτά που δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ, ξεροκέφαλη γιατί συνεχίζω να χτίζω τα όνειρα μου στην άμμο, γνωστική γιατί παραδέχομαι αναγνωρίζω και αγαπώ τα λάθη μου.
Επιλέγω να ειμαι αυθεντική γιατί διαφύλαξα την ειλικρίνεια μου από την ψευτιά και την υποκρισία, διάφανη γιατί κράτησα τις αρχές και τις αξίες μου μακρυά απο την ανηθικότητα και την κακία. Επίμονη γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να κυνηγάω τα όνειρα μου, ευάλωτη γιατί αντέχω να τσαλακώνομαι στην μικροπρέπεια αυτού του κόσμου, και τολμηρή γιατί ρισκάρω να πάιζω την ζωή μου κορόνα γράμματα σε κάθε πρόκληση…
Είμαι σοφή γιατί έμαθα μέσα απο την ασχήμια του κόσμου να αγαπώ την ομορφιά της ψυχής μου.
Μέσα απο το ψέμα του να εκτιμάω την δική μου γνησιότητα, πίσω απο τον θόρυβο του να σέβομαι την δική μου σιωπή και να γλεντάω τις ήττες μου περήφανη για τα μαθήματα ζωής μου. Ανακάλυψα μέσα απο τους πειρασμούς του τις δικές μου αμαρτίες , διδάχθηκα πάνω απο τις προτεραιότητες του τις δικές μου ανάγκες και γνώρισα τις ευαισθησίες μου επιβιώντας στην σκληρότητα του.
Είμαι τρελή γιατί βαδίζω ενάντια σε κάθε λογική του μυαλού ακολουθώντας μόνο τους κτύπους της καρδιάς μου. Παράλογη γιατί δεν συνετίζομαι με τα επιτακτικά ‘’πρέπει’’ αυτής της κοινωνίας και υποκλίνομαι επιλεκτικά στα «θέλω» της ύπαρξής μου. Παραδέχομαι ότι είμαι ηλίθια γιατί συνεχίζω να τροφοδοτώ τους ζητιάνους αυτούς της γης που απομυζούν απο την δική μου οντότητα για να περισώσουν την φτωχή και ρηχή τους ύπαρξη.
Δεν είμαι φτιαγμένη για αυτό τον κόσμο..
Γιατί εξακολουθώ να ονειροπολώ μπροστά στην ψυχρή ρεαλιστική πραγματικότα. Επιμένω να ψάχνω αγγελικά πλασμένους ανθρώπους στα διαβολικά μονοπάτια της μοίρας μου, δεν έπαψα να αναζητώ ελάχιστες σταγόνες τιμιότητας σε χείμαρρους από άτιμους και ανήθικους ανθρώπους. Να συμπονώ εκείνους που στίβουν το μαχαίρι στις πληγές μου και να στηρίζω αυτούς που καραδοκούν να χυμήξουν τις τελευταίες ρανίδες απο το αίμα μου προς τέρψην των δικών τους συμφερόντων.
Στοχεύω στον εαυτό μου και τραβάω την σκανδάλη της ζωής μου χωρίς φόβο γεμάτη πάθος.
Συγκινούμαι συχνά, δακρύζω εύκολα. Παθιάζομαι έντονα και δίνομαι ολοκληρωτικά. Χαμογελώ αυθόρμητα, και γελώ εγκάρδια. Θλίβομαι απο καρδιάς και πονάω μέσα απο την ψυχή μου. Προσφέρω χωρίς ενδοιασμούς και εκτιμώ αληθινά…
Συμβιβάζομαι χωρίς να δεσμεύομαι. Δαμάζω τις αντοχές και την υπομονή μου χωρίς να προσποιούμαι. Προσπερνάω τις μικρότητες του χωρίς να αναλώνομαι, τις λιποψυχίες του χωρίς να πτοούμαι. Προσπερνώ την ιδιοτέλεια του χωρίς να με φθείρει. Την απανθρωπιά χωρίς να με παγιδεύει στα δίχτυα της. Αγνοώ την αδιαφορία του και ξεγλιστράω μέσα απο την εκμετάλλευση και την μισαλλοδοξία του. Δεν με δυασύρουν οι κακεντρέχειες του. Δεν αφήνομαι να με παρασύρει το ρεύμα.
Δεν άλλαξα για να αφομοιωθώ και δεν αφομοιώθηκα αλλάζοντας τον χαρακτήρα μου για να επιβιώσω. Αρνούμαι να υπακούσω στις προσταγές του και δεν προσκυνώ τα είδωλα του…
Γιατί τούτος ο κόσμος δε φτιάχτηκε για μένα. Ούτε κι εγω είμαι πλασμένη για αυτόν…
Επιλέγω να παραμένω πάντα γνήσια και αληθινή, τρελή και ονειροπαρμένη, ευαίσθητη, ελεύθερη και περήφανη!
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/o-kosmos-de-ftiachtike-gia-mena-den-ime-plasmeni-gi-afton/
