Όταν η ζωή σου υψώνει τοίχο, να μάθεις να τον ξεπερνάς και να τον χαίρεσαι…

Της Στεύης Τσούτση.

Έρχονται στιγμές που η ζωή σου χτυπά σε τοίχο.
Και δεν έχει να κάνει με το αν είσαι απαισιόδοξος ή όχι.
Απλά γίνεται…
Δε σε ρωτάει, δεν περιμένει από σένα να είσαι έτοιμος να δεχτείς το ντουβάρι.
Απλά σου εμφανίζεται.
Κρύα και τραχιά επιφάνεια, σκληρή κάτω από την παλάμη που απλώνεις για να ψηλαφίσεις.
Αν προλάβεις, δηλαδή, να φρενάρεις.

Γιατί συνήθως με τους τοίχους συστηνόμαστε με το πρόσωπο καθώς πέφτουμε με τα μούτρα…
Τοίχος, λοιπόν. Δεν το επέλεξες, δεν τον περίμενες. Σου προέκυψε. Και το πισωγύρισμα δεν είναι επιλογή. Οφείλεις να τον αντιμετωπίσεις.
Είναι εκείνα τα κομβικά σημεία στη ζωή που καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις. Μετά από σπουδές, έναν άσχημο χωρισμό, μια προδοσία, μια απόλυση, μια θητεία στο στρατό.
Είναι τότε που βιώνεις μέσα σου το απόλυτο κενό, λες και κάποιος σου άδειασε τον αέρα.

Κι εσύ πρέπει να αποφασίσεις.
Πρέπει να καταφέρεις να δεις πως θέλεις το «αύριο» σου. Να κατασταλάξεις, να συζητήσεις με το μέσα σου μήπως και βγάλεις άκρη. Γιατί πολλές οι πληροφορίες και το σύστημα τείνει να μπλοκάρει.
Γι’ αυτό κι ο τοίχος. Το τελευταίο σωτήριο φρενάρισμα πριν κοπούν τα σύρματα και βρεθείς να τρέχεις δίχως τίποτα να σε σταματά, στο κενό.
Ένα κενό αναποφασιστικότητας και βιαστικών, αλόγιστων επιλογών.

Ώρα για βαθιά περισυλλογή, λοιπόν.
Ώρα να καθίσεις με τον εαυτό σου και να τα βρεις. Να συζητήσεις τι θέλεις, τι ονειρεύεσαι. Πως θα πάτε παρακάτω.
Μπορεί να νιώθεις χαμένος και πλήρως αποπροσανατολισμένος.
Να νιώθεις πως δεν είσαι πια εσύ αλλά κάποιος άλλος. Κάποιος που δεν περίμενες ποτέ να γίνεις.

Βλέπεις η ζωή, με τα στριφογυρίσματα της δεν προβλέπεται. Κι όσο κι αν έχεις παλέψει να τη βάλεις σε καλούπι, εκείνη δε στριμώχνεται πουθενά.
Στα αλλάζει όλα τα δεδομένα. Και σε αφήνει να πρέπει να επαναπροσδιορίσεις τα πάντα. Στόχους, όνειρα, ελπίδες, μέχρι πρότινος δεδομένα και πλέον απόλυτα ρευστά.

Είναι η ίδια η ζωή που σε καλεί να την προγραμματίσεις ξανά. Να διαλέξεις την πορεία σου και να στηρίξεις τις επιλογές σου.
Σου στήνεις εμπρός σου τον τοίχο και σε καλεί να αποφασίσεις. Θα μείνεις εκεί; Βουτηγμένος στην ανασφάλεια και την αναποφασιστικότητα να κοιτάς το μπετόν;
Θα πάρεις φόρα και θα τον πηδήξεις; Ή μήπως θα στρίψεις και θα τον παρακάμψεις;

Επιλογές έχεις.
Αρκεί να τις σκεφτείς και να διαλέξεις τι σου ταιριάζει. Με τι θα είσαι απόλυτα ικανοποιημένος. Γιατί το αύριο ανήκει σε σένα. Και χωρίς επιθυμία, ο τοίχος δε θα φύγει.
Μπορείς βέβαια να φύγεις εσύ. Θα μου πεις πως η φυγή δεν ήταν ποτέ λύση. Θα σου απαντήσω πως κάνεις λάθος.

Η απομόνωση που μπορεί να σου προσφέρει μια μικρή φυγή, είναι σωτήρια. Κι ας έχεις συνηθίσει με ανθρώπους. Όμως καρδιά μου, συνήθισες να ακούς τις σκέψεις των άλλων και να ξεχνάς να ακούσεις τη δική σου εσωτερική φωνούλα. Κι αυτή μόνο στη σιωπή μπορεί να ακουστεί. Στη μοναξιά.

Να φύγεις, λοιπόν. Να απομακρυνθείς από όλους κι όλα για λίγο. Μη ζητάς να στο καθορίσω αυτό το λίγο, γιατί δεν μπορώ. Δεν υπάρχει κανόνας να ορίσει πόσο πρέπει. Όσο το νιώθεις.
Μπορεί να σου αρκεί μια βόλτα με το αμάξι στη θάλασσα. Δυο ώρες μοναξιάς, με μουσική που αγαπάς και συζήτηση με τον εαυτό σου. Με τσακωμό, εντάσεις κι αψιμαχίες.

Μπορεί να θες μια φυγή για λίγο καιρό. Μέρες ή βδομάδες σε ένα αποκομμένο ψαρονήσι. Να κοιτάς τη θάλασσα και να τσαλαβουτάς στο νερό. Να περπατάς στην αμμουδιά, να ψαρεύεις και να σκέφτεσαι.
Να βρεις τον εαυτό σου. Ή καλύτερα, να τα βρεις με τον εαυτό σου.

Σε κάθε περίπτωση δώσε χρόνο για σένα. Να σε αφουγκραστείς, να σε ακούσεις. Να καταλάβεις επιτέλους τι θέλεις και πως θα χαράξεις το παρακάτω σου.
Κάνε το κι όλα θα λυθούν.
Κι ο τοίχος θα μείνει πίσω σου. Μέχρι η ζωή να σου εμφανίσει τον επόμενο. Που δε θα είναι τιμωρία αλλά βοήθεια.
Μέχρι τότε, όμως, φρόντισε να πορευτείς καλά.

Όχι για κανέναν άλλο αλλά για σένα. Πάντα για σένα…

Πηγή
http://www.anapnoes.gr/otan-i-zoi-sou-ipsoni-ticho-na-mathis-na-ton-xepernas-ke-na-ton-cherese/