Της Στεύης Τσούτση.
Πιστεύεις στη μαγεία;
Όχι εκείνη που ζητάς κάτι, λες άμπρα κατάμπρα κι εμφανίζεται.
Μιλώ για την άλλη. Για εκείνη τη μαγεία των στιγμών.
Τότε που όλα γίνονται μυστηριωδώς όμορφα και το κορμί αδυνατεί να προσγειωθεί στη γη. Είναι εκείνες οι στιγμές, οι κόντρα στους νόμους της φύσης, οι κόντρα στη βαρύτητα.
Έτσι γίνεται και με τα φιλιά. Την υπέρτατη απόδειξη ύπαρξης μαγείας στο σύμπαν.
Άλλοι λένε πως τους ανθρώπους τους ενώνει η πνευματική ταύτιση. Άλλοι πάλι, υποστηρίζουν πως τίποτα δε στήνει δεσμούς, όσο η σαρκική επαφή.
Εγώ πάλι, ως γνήσια τρυφερορομαντική, θα πω πως το φιλί τα ξεπερνά όλα. Καθώς τα συνδιάζει όλα.
Σώμα και πνεύμα σε ένα μαγικό συνταίριασμα μες το χρόνο.
Είναι εκείνες οι στιγμές που όλο το είναι σου, θαρρείς πως συγκεντρώνεται στα χείλη. Μια επαφή, ικανή να φέρει αλυσιδωτές εκρήξεις σε μυαλό και σώμα.
Άλλοι λένε πως τους ανθρώπους τους ενώνει η πνευματική ταύτιση. Άλλοι πάλι, υποστηρίζουν πως τίποτα δε στήνει δεσμούς, όσο η σαρκική επαφή.
Εγώ πάλι, ως γνήσια τρυφερορομαντική, θα πω πως το φιλί τα ξεπερνά όλα. Καθώς τα συνδιάζει όλα.
Σώμα και πνεύμα σε ένα μαγικό συνταίριασμα μες το χρόνο.
Είναι εκείνες οι στιγμές που όλο το είναι σου, θαρρείς πως συγκεντρώνεται στα χείλη. Μια επαφή, ικανή να φέρει αλυσιδωτές εκρήξεις σε μυαλό και σώμα.
Ένα φιλί σιωπηλό κι όμως τόσο ομιλητικό συνάμα.
Δοτικότητα, παραίτηση, έρωτα, απόρριψη, απέχθεια, αγάπη. Πόσα διαφορετικά, αντίξοα συναισθήματα μπορεί να δείξει; Μα πάνω από όλα τα σηματοδοτήσει. Αρχές και τίτλους τέλους.
Ναι λοιπόν, το φιλί είναι μαγεία. Μια μαγεία που απλόχερα μας χαρίζεται κι εμείς ανοίγουμε την καρδιά μας και πιστεύουμε σ’αυτήν. Κι είναι η καλύτερη μορφή της, καθώς είναι χειροπιαστή. Με όλες τις αισθήσεις ενεργές, να συμμετέχουν.
Την αφή στο χάδι, την οσμή στ’αρώματα του άλλου, τη γεύση στην αλμύρα και τη γλύκα παράλληλα των χειλιών, την ακοή στις πνιχτές ανάσες του, την όραση καρφωμένη στα μάτια του άλλου, τον καθρέφτη της ψυχής του.
Ζήσε μάτια μου, με αισθήματα, στιγμές, μοίρασμα και μαγεία. Εκτίμησε κάθε μικρή μα πολύτιμη στιγμή που γενναιόδωρα σου χαρίζει το σύμπαν κι άσε τους άλλους να παλεύουν για τα πολλά κι όμως ανούσια.
Δοτικότητα, παραίτηση, έρωτα, απόρριψη, απέχθεια, αγάπη. Πόσα διαφορετικά, αντίξοα συναισθήματα μπορεί να δείξει; Μα πάνω από όλα τα σηματοδοτήσει. Αρχές και τίτλους τέλους.
Παρασκευή βράδυ, παραλία Φαλήρου. Ένα μαγαζί γεμάτο κόσμο κι εκείνοι μόνοι τους. Μέσα σε τόσους θαμώνες κι όμως απόλυτα μόνοι.
Ο ένας για τον άλλο.
Της χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά, τη φιλά τρυφερά. Δεν έχει το σμίξιμο τους κάτι το πρόστυχο. Τίποτα που θα σε έκανε να γυρίσεις απαξιωτικά το κεφάλι και να ντραπείς για το ζευγάρι που αγνοεί τον κόσμο γύρω του.
Ο ένας για τον άλλο.
Της χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά, τη φιλά τρυφερά. Δεν έχει το σμίξιμο τους κάτι το πρόστυχο. Τίποτα που θα σε έκανε να γυρίσεις απαξιωτικά το κεφάλι και να ντραπείς για το ζευγάρι που αγνοεί τον κόσμο γύρω του.
Γιατί τα φιλιά τους, είναι από εκείνα που αξίζουν περισσότερο. Από εκείνα που τα χαίρεσαι και μπορεί και να τα ζηλέψεις.
Είναι από τα τρυφερά, τα απόλυτα συνειδητοποιημένα, τα “δε με νοιάζει που βρίσκομαι μα δε μπορώ να διανοηθώ πως δε θα σε φιλάω”.
Είναι τα αυθεντικά, που δεν έρχονται ν’αποδείξουν με το ζόρι τίποτα.
Είναι από τα τρυφερά, τα απόλυτα συνειδητοποιημένα, τα “δε με νοιάζει που βρίσκομαι μα δε μπορώ να διανοηθώ πως δε θα σε φιλάω”.
Είναι τα αυθεντικά, που δεν έρχονται ν’αποδείξουν με το ζόρι τίποτα.
Οι τρομερές δημόσιες διαχύσεις άλλωστε, οι επιτηδευμένες, πάντα πίστευα πως έκρυβαν και κρύβουν τρομερούς καυγάδες από πίσω.
Τα ήρεμα θέλω, τ’αυθόρμητα, τα ταπεινά. Αυτά αξίζουν.
Αυτά μαζί με κάποια άλλα. Τα ξαφνικά, τ’αναπάντεχα, τα πρώτα. Εκείνα που έρχονται να σε βομβαρδίσουν καθώς δεν ξέρεις από που ήρθαν, να σε μπερδέψουν.
Είναι τα φιλιά εκείνα που σε ποτίζουν περισσότερο άρωμα από τα άλλα.
Έτσι για να έχεις να θυμάσαι. Μη φτάσεις ποτέ ν’αναρωτηθείς αν συνέβησαν ή αν απλά τα φαντάστηκες. Το άρωμα θα το ανασύρει συχνά το μυαλό σου, ενεργοποιώντας την όσφρηση. Θα τα μυρίζεις κι ας έχουν περάσει. Κι έτσι δε θα τα ξεχνάς.
Αυτά μαζί με κάποια άλλα. Τα ξαφνικά, τ’αναπάντεχα, τα πρώτα. Εκείνα που έρχονται να σε βομβαρδίσουν καθώς δεν ξέρεις από που ήρθαν, να σε μπερδέψουν.
Είναι τα φιλιά εκείνα που σε ποτίζουν περισσότερο άρωμα από τα άλλα.
Έτσι για να έχεις να θυμάσαι. Μη φτάσεις ποτέ ν’αναρωτηθείς αν συνέβησαν ή αν απλά τα φαντάστηκες. Το άρωμα θα το ανασύρει συχνά το μυαλό σου, ενεργοποιώντας την όσφρηση. Θα τα μυρίζεις κι ας έχουν περάσει. Κι έτσι δε θα τα ξεχνάς.
Μόνο θα παίρνεις το χρόνο που σου δίνεται για να ξεκαθαρίσεις αν τα ήθελες ή όχι.
Αυτά τα φιλιά, τα αγαπώ.
Γιατί είναι εκείνα που σε ταξιδεύουν. Είναι εκείνα που μπορούν να δημιουργήσουν τα ομορφότερα όνειρα. Τα πιο ελπιδοφόρα. Κι ας αποδειχτεί στο τέλος πως μπορεί να μη σήμαιναν και κάτι. Το δέχεσαι κι απλά τα καταχωρείς ως στιγμές.
Μπορεί πάλι να σημαίνουν τα πάντα. Τι σημασία έχει; Τα φιλιά είναι δώρο του σύμπαντος και γι’αυτό πρέπει απλά να τα ζούμε, να τα απολαμβάνουμε, δίχως δεύτερες σκέψεις. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει, δίχως σπρώξιμο, δίχως άγχος.
Το φιλί είναι στιγμή. Τρυπώνει στο κεφάλι μας, γίνεται μνήμη και διεκδικεί τη θέση που του αρμόζει στην καρδιά μας.
Μπορεί πάλι να σημαίνουν τα πάντα. Τι σημασία έχει; Τα φιλιά είναι δώρο του σύμπαντος και γι’αυτό πρέπει απλά να τα ζούμε, να τα απολαμβάνουμε, δίχως δεύτερες σκέψεις. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει, δίχως σπρώξιμο, δίχως άγχος.
Το φιλί είναι στιγμή. Τρυπώνει στο κεφάλι μας, γίνεται μνήμη και διεκδικεί τη θέση που του αρμόζει στην καρδιά μας.
Μνήμες όμορφες, που σηματοδοτούν μια αλλαγή μέσα μας και παράλληλα μια αρχή.
Άλλες φορές πάλι, έρχονται να μας αποδείξουν πως κάτι έχει τελειώσει.
Πως το μαγικό νήμα που δένει δύο ανθρώπους έχει κοπεί. Είναι τα φιλιά τα άψυχα, τα δίχως πάθος, δίχως συναίσθημα, δίχως επιθυμία.
Τα φιλιά αυτά που δεν τα εύχεσαι σε κανέναν. Γιατί τη στιγμή που συμβαίνουν, την ώρα που συνειδητοποιείς στην ψυχρότητα και την αδιαφορία τους, το τέλος, χάνεται κι ένα κομμάτι δικό σου.
Άλλες φορές πάλι, έρχονται να μας αποδείξουν πως κάτι έχει τελειώσει.
Πως το μαγικό νήμα που δένει δύο ανθρώπους έχει κοπεί. Είναι τα φιλιά τα άψυχα, τα δίχως πάθος, δίχως συναίσθημα, δίχως επιθυμία.
Τα φιλιά αυτά που δεν τα εύχεσαι σε κανέναν. Γιατί τη στιγμή που συμβαίνουν, την ώρα που συνειδητοποιείς στην ψυχρότητα και την αδιαφορία τους, το τέλος, χάνεται κι ένα κομμάτι δικό σου.
Βλέπετε, ο μόνος τρόπος για να μην πουν ψέματα τα χείλη, είναι το φιλί. Εκεί τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Κι έτσι το νεκρωμένο φιλί, μιας τελειωμένης σχέσης, γίνεται και φιλί αποχαιρετισμού. Ενθύμιο που θα θάψεις σε ένα βαθύ συρτάρι της μνήμης, ελπίζοντας πως δε θα χρειαστεί να το ανασύρεις ποτέ από εκεί. Ευχόμενος να μη χρειαστεί ποτέ να γίνει μέτρο σύγκρισης για κάποιο άλλο, επόμενο.
Ναι λοιπόν, το φιλί είναι μαγεία. Μια μαγεία που απλόχερα μας χαρίζεται κι εμείς ανοίγουμε την καρδιά μας και πιστεύουμε σ’αυτήν. Κι είναι η καλύτερη μορφή της, καθώς είναι χειροπιαστή. Με όλες τις αισθήσεις ενεργές, να συμμετέχουν.
Την αφή στο χάδι, την οσμή στ’αρώματα του άλλου, τη γεύση στην αλμύρα και τη γλύκα παράλληλα των χειλιών, την ακοή στις πνιχτές ανάσες του, την όραση καρφωμένη στα μάτια του άλλου, τον καθρέφτη της ψυχής του.
Ζήσε μάτια μου, με αισθήματα, στιγμές, μοίρασμα και μαγεία. Εκτίμησε κάθε μικρή μα πολύτιμη στιγμή που γενναιόδωρα σου χαρίζει το σύμπαν κι άσε τους άλλους να παλεύουν για τα πολλά κι όμως ανούσια.
Άσε αυτούς να κυνηγούν και να μαζεύουν τα λεφτά που εσύ απλόχερα θα έδινες για ένα φιλί.
Κάτι ήξερε η Χαρούλα που το τραγούδησε. Άλλωστε ένα φιλί σωστό, αξίζει να σε αφήσει ταπί. Για το “ψύχραιμο” της ρήσης βέβαια δεν μπορώ να εγγυηθώ.
Να εύχεσαι πάντως να μην το κάνει…
Πηγή
http://www.diaforetiko.gr/
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/diekdiko-monacha-ena-fili/
Πηγή
http://www.diaforetiko.gr/
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/diekdiko-monacha-ena-fili/
