Της Ελένης Μπαρκούζου
Το λένε κισμέτ.
Για τους Αρχαίους Έλληνες ήταν η μοίρα. Εκείνη που μοίραζε..
Ήταν η θεότητα που αποφάσιζε για την τύχη του κάθε ανθρώπου, από την γέννησή του μέχρι το θάνατό του.
Η μοίρα ταυτίζεται με την θεά τύχη, που είναι τυφλή.
Γι’αυτό και σε όποιον σταθεί, τον κάνει ευτυχή, πλούσιο ή δυστυχή..
Οι μουσουλμάνοι από την άλλη, θεωρούν πως το κισμέτ, το ριζικό, είναι γραμμένο και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να επέμβει.
Κι είμαστε κι εμείς, οι άνθρωποι που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο κισμέτ και την ζωή μας.
Είναι το πεπρωμένο μας.. κι από αυτό, δεν ξέφυγε κανείς!
Η ζωή μας, οι χαρές, οι λύπες, οι έρωτες, οι άνθρωποι που ήρθαν σαν περαστικοί κι εκείνοι που θα αφήσουν το αποτύπωμά τους, είναι το πεπρωμένο μας και μας ορίζει μέχρι που θα κοπεί το νήμα της ζωής μας.
Ένα ταξίδι η ζωή, ένα ταξίδι που οι στιγμές του θα γίνουν φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου.
Οι καλύτερες, έχουν τραβηχτεί;
Μήπως οι καλύτερες έρχονται;
Κανείς δεν το ξέρει να στο πει αυτό.
Περιμένουμε μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, να μας φανερώσει η μοίρα μας την συνέχεια..
Οι καλύτερες, έχουν τραβηχτεί;
Μήπως οι καλύτερες έρχονται;
Κανείς δεν το ξέρει να στο πει αυτό.
Περιμένουμε μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, να μας φανερώσει η μοίρα μας την συνέχεια..
Και κάπου εκεί κόβεται και μοιράζεται ξανά η παρτίδα.
Κι όσες φορές κι αν προσπάθησες να την αλλάξεις, να επιβάλεις τα θέλω και να υποταχθείς στα πρέπει, εκείνη σε άφηνε λίγο να παίξω, να κάνω το παιχνίδι μου και στεκόταν αντίκρυ μου και χαμογελούσε.. μέχρι να έρθει η στιγμή να πάρει το παιχνίδι ξανά στα χέρια της.
Κι όσες φορές κι αν προσπάθησες να την αλλάξεις, να επιβάλεις τα θέλω και να υποταχθείς στα πρέπει, εκείνη σε άφηνε λίγο να παίξω, να κάνω το παιχνίδι μου και στεκόταν αντίκρυ μου και χαμογελούσε.. μέχρι να έρθει η στιγμή να πάρει το παιχνίδι ξανά στα χέρια της.
Εκείνη κράταγε το μοίρασμα, εκείνη και το τυχαίο που το έκανε μοιραίο.
Κάθε άνθρωπος λένε, στην ζωή μας είναι μάθημα, ποινή ή δώρο.
Κάθε άνθρωπος λένε, στην ζωή μας είναι μάθημα, ποινή ή δώρο.
Κι όσες φορές την έστησα στον τοίχο και της ζήτησα εξηγήσεις.. επιτακτικές απαντήσεις.. εκείνη σιωπούσε, μου έκλεινε το μάτι και μου λεγε με την πονηρή της την ματιά.. να μην ρωτάω πολλά.. και μου ψιθυρίζει..
“Μόνο μην σταματάς να παίζεις. Στο έργο που έχω γράψει για σένα.. εγώ έχω φροντίσει για την αρχή και για το τέλος. Εσύ, πιόνι της ζωής και πρωταγωνιστής της μοίρας, θα παίξεις άλλοτε την βασίλισσα κι άλλοτε το πιόνι. Μα πρόσεξε, ότι κι από τα δυο κι αν κληθείς να γίνεις, να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς.”
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/ite-vasilissa-ite-pioni-sto-skaki-tis-zois-na-mathis-na-ta-dinis-ola/
Πηγή
http://www.anapnoes.gr/ite-vasilissa-ite-pioni-sto-skaki-tis-zois-na-mathis-na-ta-dinis-ola/