Nα κρατάς στη ζωή σου μόνο όσους σε κάνουν να γελάς

Αυτούς που μας κάνουν να γελάμε οφείλουμε να κρατάμε στη ζωή μας. Εκεί που είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμούμε. Με αυτούς που γελάμε με τις ώρες, με πράγματα που μόνο εμείς κατανοούμε μεταξύ μας. Με αυτούς που γελάμε εκεί που δεν πρέπει, την ώρα που δεν πρέπει με τους υπολοίπους να κοιτάνε υποκριτικά.

Διότι στην τελική να γελάμε πρέπει, οποιαδήποτε άλλη ανιαρή δεοντολογία που το απαγορεύει θα έπρεπε να καταρρίπτεται. Αυτούς τους ανθρώπους να έχουμε στη ζωή μας και με αυτούς να πορευόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής. Να πεθάνουμε και να μην μπορούμε να απαριθμήσουμε τις φορές που ξεσπάσαμε σε νευρικό επειδή κοιτάξαμε έναν φίλο, σκεπτόμενοι το ίδιο. 

Τους άλλους που μας κοιτούν περίεργα, κουνώντας επικριτικά το κεφάλι, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους δείξουμε την απαξίωσή μας. Να συνεχίσουμε να γελάμε, γιατί έχουμε πάντα πολλούς λόγους για να το κάνουμε αυτό και τόσους λίγους για να λυπόμαστε. 

Ένας να γελάσει και κάποιος θα το σκεφτεί να γελάσει και εκείνος, ένας άλλος θα το κάνει πράξη. Στον ήχο ενός γέλιου, άλλοι δέκα θέλουν να γελάσουν με το γέλιο. Είναι όλα διαφορετικής απόχρωσης, έντασης. Άλλα είναι αστεία και άλλα τρομαχτικά. Το ένα σε κάνει να γελάς και το άλλο να ξαφνιάζεσαι στο άκουσμα τους. Μα και τα δύο είναι το ίδιο ευεργετικά.

 Να κρατάμε ανθρώπους δίπλα μας που ακόμη και με το κλάμα μας, θέλουν να ξεκαρδιστούν. Να μας κοροϊδεύουν, πώς το λένε; Το ένα δάκρυ να το αφήσουν να πέσει μα το άλλο να βρουν τρόπο να το κρατήσουν πίσω. Να σου λένε «α, τι όμορφη που είσαι όταν κλαις.» με τα τόνο κοροϊδίας και εσύ να είσαι σαν διασταύρωση πεκινουά με μπουλντόγκ. Να μην έχουν ίχνος ντροπής για τα λόγια που θα μας πουν εκείνη τη στιγμή, διότι ούτε ο απώτερος σκοπός είναι κακός, ούτε έχουν ανειλικρινείς αντιδράσεις. Από τους άλλους, τους μη αληθινούς, τους απλούς γνωστούς, ας περιμένουμε ένα πώς είσαι και αν είσαι καλά. Για τους άλλους, δε χρειάζονται διευκρινίσεις.

 Δε χωράνε μίζεροι άνθρωποι, περίεργοι και κακεντρεχείς στις μέρες μας. Δεν ξέρουμε πόσες θα είναι, πολλές, λίγες. Αυτούς τους σοβαροφανείς καλύτερα να μην τους έχουμε στη ζωή μας. Τη μιζέρια, όταν έρχεται, να τη διώχνουμε με το που την αντιληφθούμε. Ειδάλλως, καθόλου δύσκολο δεν της είναι να ριζώσει στη ζωή μας, αν εμείς οι ίδιοι δώσουμε την άδεια. 

Να έχεις ιστορίες να πεις και να γελάς στη σκέψη τους. Να ξεσπάς σε νευρικό όταν πας να τις εξιστορήσεις σε τρίτους. Να τις λες όσο πιο πιστά μπορείς και κανείς να μη γελά, διότι δεν ήταν εκεί να τη βιώσει. Και να φτιάχνεις συνέχεια καινούριες από αυτές με εκείνους που επιλέγεις για κάποιον λόγο. 

Ίσως επειδή μπορούν και γελούν με τα ελαττώματά σου, εκεί που εσύ τα απεχθάνεσαι και οι άλλοι τα επικρίνουν. Ίσως επειδή για κάποιο λόγο, έχετε βρει τον τρόπο να γελάτε όταν είστε μαζί. Όποια και εάν είναι η αιτία, αυτοί να μείνουν όσο περισσότερο μπορούν. 

Σε όλες τις εμπειρίες μας και σε όλες τις διακυμάνσεις της ζωής μας, μεγάλης χαράς και ακόμη μεγαλύτερης λύπης. Στον τελικό μας απολογισμό να ξέρουμε πως ζήσαμε γελώντας και όλα τα άλλα τότε, μηδαμινή σημασία θα έχουν.

Πηγή: mindthetrap.gr

Πηγή
http://www.awakengr.com/na-kratas-sti-zoi-sou-mono-osous-se-kanoun-na-gelas/