Μάθε μου πως να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους…

Είναι φορές που εύχομαι να μη νοιαζόμουν τόσο πολύ για τους ανθρώπους.Να μη δενόμουν μαζί τους τόσο εύκολα.
Να μην ενδιαφερόμουν για το αν είναι όλα καλά, αν πονούν, αν φοβούνται, αν είναι ευχαριστημένοι.
Είναι φορές που μετανιώνω γι’αυτό που έγινα.
Μετανιώνω για όλα εκείνα τα βιβλία που κυνηγούσα να έχουν ένα χαρούμενο τέλος. Γιατί κάπου στο δρόμο τα μπέρδεψα και πίστεψα πως έτσι γίνεται και με τη ζωή.

Μα δε γίνεται.
Και οι άνθρωποι που αγαπώ τόσο πολύ, που θα τρέξω να στηρίξω, που θα νοιαστώ να απαλύνω τον πόνο τους και να διώξω το φόβο τους, δεν είναι αγγελικά πλασμένοι.

Ούτε κι εγώ είμαι. Δεν έχω αυταπάτες.
Αλλά δε θέλησα να εξαπατήσω ποτέ κανέναν. Να πληγώσω ποτέ κανέναν. Να αδικήσω, να μειώσω, να αδιαφορήσω. Κι αν το έκανα, μέσα σε αυτά τα γυρίσματα της ζωής, πρώτη εγώ δε συγχωρώ τον εαυτό μου.
Κι όσα δε θέλησα να κάνω στους άλλους, τα λούστηκα.

Έγιναν ανεξίτηλες χαρακιές, έγιναν δάκρυα κι απογοήτευση.
Κι όσο έλεγα πως δε θα ξαναεμπιστευτώ, τόσο έπεφτα ξανά στα ίδια.
Γιατί έμαθα στον άνθρωπο να αναζητώ το καλό. Εκείνη τη φωτεινή πλευρά που καταφέρνει να νικά κάθε τι κακό.

Μπούρδες.
Φωτεινή πλευρά μπορεί να υπάρχει, αλλά άπαξ και κερδίσουν τα σκοτάδια, δε σηκώνει κεφάλι.

Απανωτά έρχονται τα χαστούκια από τις “καλοσύνες”.Κι εγώ κι εσύ που είσαι σαν κι εμένα κι άλλοι, γιατί δε γίνεται κάπου θα υπάρχουν κι άλλοι, μένουμε να ψάχνουμε από που μας ήρθε.
Θα’θελα να μην μπορώ να νοιαστώ τόσο εύκολα για έναν άνθρωπο.

Θα’θελα να γινόταν με ένα μαγικό τρόπο να με νοιάζει περισσότερο ο εαυτός μου από τους άλλους.
Εσύ που το μπορείς, που το εφαρμόζεις, που στέκεις στην απέναντί μου όχθη τόσα χρόνια, βοήθησε με.
Δίδαξε μου σε παρακαλώ πως γίνεται, γιατί γέρασα κι ακόμη δε λέω να μάθω.
Κι ολοένα λέω πως αυτή τη φορά δε θα υπάρξει ύφαλος κι όμως τρώω τα πόδια μου. Σκοντάφτω στα τυφλά, εκεί που δεν το περιμένω.

Και πονώ. Και κλαίω.
Τόσα χρόνια, τόσα δάκρυα που δε στεγνώνουν…
Κι εγώ παραμένω αμετανόητη…
Να πιστεύω στον άνθρωπο.
Να πιστεύω στην καλοσύνη που κρύβει μέσα του.
Και να νοιάζομαι.
Και να την πατάω.
Και πάλι από την αρχή.

Για μια αρχή που την πιστεύω αλλιώτικη και που αποδεικνύεται τόσο τραγικά ίδια.
Μάθε μου πως να αγαπώ με μέτρο.
Πως να μη δίνομαι ολόκληρη σε κάποιον που νιώθω ότι αξίζει, αν δε σιγουρευτώ.
Μάθε μου πως μπορεί κανείς να σιγουρεύεται για τους ανθρώπους.
Πως μπορεί να τους δοκιμάζει.
Πως μπορεί να νοιάζεται και να δίνεται χωρίς να τρέμει πως θα του γυρίσει όλο αυτό στα μούτρα; Πως θα τον χτυπήσει αλύπητα μέχρι να τον ρίξει στο χώμα;
Δεν το θέλω άλλο το χώμα. Το ένιωσα, το ψιλάφησα, το γεύτηκα.

Αέρα θέλω καθαρό. Κι ανθρώπους καθαρούς. Με μάτια που λένε την αλήθεια. Με χέρια που ξέρουν να σε κρατήσουν, με καρδιές γεμάτες ειλικρίνεια.
Δείξε μου πως θα τους βρω.
Δείξε μου που θα τους βρω.
Κι εγώ θα τους κρατήσω. Με νύχια και με δόντια, με όλες μου τις δυνάμεις.
Θα νοιαστώ, θα τρέξω, θα φροντίσω.

Όπως έκανα μια ζωή. Όπως θα κάνω πάντα.
Με χαρακιές και κουτσαίνοντας από τις πτώσεις.
Μα πάντα…

Στεύη Τσούτση

Πηγή
http://www.diaforetiko.gr/

Πηγή
http://www.anapnoes.gr/mathe-mou-pos-na-empistevome-tous-anthropous/