Πάντα έψαχνα μια αγκαλιά. Αυτές που εποχή δεν έχουν.
Που δεν ασφυκτιάς. Που δε σε φυλακίζουν. Που σε κρατούν τόσο όσο.
Όσο αντέχεις. Όσο έχεις.
Να μπορείς ν’ απέχεις. Κάτι για σένα να έχεις.
Πάντα έψαχνα μια αγκαλιά.
Ξέρεις, αυτές που αναζητάς πάντα και πλέον.
Και πολλές φορές δε φτάνει. Δεν είναι αρκετό.
Που πρέπει πρώτα από τόσες να περάσεις.
Σε τόσες να μοιραστείς, να ξοδευτείς, ν’ αφήσεις από κάτι. Και κάτι ακόμη κι άλλο λίγο.
Και όλο να αδειάζεις και να νιώθεις λιγότερος και ότι αναλώθηκες αρκετά και να λες φτάνει, δεν έχω άλλο.. Δώσαμε. Και να συνεχίζεις. Και να μεγαλώνεις. Και να νιώθεις κουρασμένος. Ναι, κουρασμένος με μια απογοήτευση να αρχίζει να εμφανίζεται, να σου λέει ότι αυτό που ψάχνεις τελικά δεν υπάρχει· error 424. Μα θες κάπου να πιστέψεις. Κάτι που να κάνει την όλη διαδρομή, σωστή Οδύσσεια, να αξίζει.
Μια αγκαλιά για σένα, να χαθείς. Μια που να γράφει τ’ όνομά σου.
Κομμένη και ραμμένη στα δικά σου μέτρα. Να κουμπώνεις τέλεια. Οι εγκοπές όλες να εφάπτονται.
Να νιώσεις πως εκεί είναι που ανήκεις.
Για σένα φτιάχτηκε.
Και ξάφνου, όλη αυτή η φθορά και τα χρόνια που κουβαλάς πάνω σου, που σου φορτωθήκαν με το έτσι θέλω, να εξαφανιστούν. Να μη μετρούν πια. Λες και τα πέταξες κατάχαμα. Οι πληγές, οι φθορές από τις χρήσεις, η κόπωση από τις καταχρήσεις, πάνε κι αυτές. Ξανάνιωσες. Ξαναγεννήθηκες πάλι.
Εκεί που έψαχνα μια, σε βρήκα. Έπεσα πάνω στη δική σου.
Με τύλιξε, με σκέπασε ολόκληρη. Με βρήκα. Όταν με χάνω, με επαναφέρει.
Και ‘μαθα ξανά τι είναι αγκαλιά. Απ’ την αρχή. Πως πρέπει να ‘ναι μια. Πως γίνονται σωστά.
Γιατί άξιζε η διαδρομή, το ταξίδι, να τη βρεις.
Για μια αγκαλιά γίνονται όλα τελικά. Από ‘κει ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν.
Είναι που τα κάνει όλα ν’ αξίζουν.
Η αγκαλιά είναι ό,τι πιο τρυφερό και ύπουλο συνάμα. Ένα κύμα που μπορεί να σηκώσει φουρτούνα ολόκληρη και να πνιγείς, να μην ξέρεις από που σου ‘ρθε.
Αν ταιριάξουν οι αγκαλιές, μάθε να κολυμπάς.
Πηγή
https://fwords.gr
