Οι μέρες που δε σ’ έχω κυλάνε αργά και βασανιστικά. Αδιάφορα και πολλές φορές μακάβρια. Πονάει το σώμα, πονάει και το μυαλό.
Οι μέρες που δε σ’ έχω είναι πολλές. Πιο πολλές απ’ όσο θα έπρεπε. Πιο πολλές απ’ όσο αντέχω. Τις μετρώ μία μία και δεν τελειώνουν ποτέ. Κι απ’ την άλλη οι στιγμές μας τόσο, μα τόσο λίγες. Καμία ισορροπία.
Παλεύω να θυμηθώ το μεθυστικό άρωμά σου, σε μια ζωή που βρωμάει σαν κάδος σκουπιδιών. Αποξένωση. Παρακμή. Είσαι το φως σε μια μαύρη ζωή. Είσαι το δάκρυ κι η χαρά σ’ ένα κόσμο που δε μου κάνει πια καμία εντύπωση. Που με αφήνει ασυγκίνητη. Είσαι το πιο ωραίο κομμάτι της ζωής μου, όμως, πάντα λείπεις. Λείπεις πιο πολύ απ’ όσο αντέχεις. Εσύ άραγε θυμάσαι;
Παλεύω να κρατήσω ό,τι έχω στον κόσμο πιο αγνό. Την αγάπη μου για σένα. Γιατί μακριά της δε ζω και κοντά της ξανανιώνω.
Πόση χαρά μου δίνει και μόνο η σκέψη σου. Όταν σκέφτομαι όλα αυτά που θα ήθελα μαζί σου να κάνω και να μοιραστώ.
Μα μόνο να σ’ ονειρεύομαι δεν είναι αρκετό.
Πόσες φορές σου έγραψα να ‘ρθεις. Πόσες φορές σου έγραψα ότι σε περιμένω. Πόσες φορές σου είπα ότι σε μισώ και πόσες ότι σ’ αγαπώ; Ό,τι κι αν κάνω κατάλαβα πώς δεν έχει καμία σημασία. Γι’ αυτό σταμάτησα να φωνάζω. Σταμάτησα να σε κουράζω.
Κουράστηκα. Η μάχη αυτή φτάνει στο τέλος της κι αν μέσα μου πεθάνει η αγάπη μου για σένα θα πεθάνω μαζί της.
Λίγο ακόμη. Λίγη ακόμη αντοχή. Λίγος ακόμη πυρετός. Θα περάσει ακόμη μια νύχτα. Θα περάσει ακόμη μια μέρα. Κι ίσως να έρθεις χωρίς πια να στο ζητήσω. Ίσως βρεθώ ξανά στην αγκαλιά σου σύντομα. Ίσως μετά από μήνες.
Η άμυνά μου είναι να κρύβομαι. Να χάνομαι κάτω από τα σεντόνια για να μη με βρίσκει κανείς, ούτε κι εσύ που δεν έρχεσαι, ούτε εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Να παίρνω το αυτοκίνητο και να ακούω συνεχώς τα ίδια τραγούδια για να κρατώ τις μνήμες ζωντανές. Να γελώ και να κλαίω μόνη μου σαν σχιζοφρενής που τα ‘χει χάσει.
Μα το ξέρω. Μόλις σε δω όλα θα περάσουν. Θα σε ερωτευτώ πάλι σαν την πρώτη φορά. Το ίδιο δυνατά. Θα μου γελάσεις και ο πόνος θα χαθεί σα να μην έλειπες ποτέ. Και ύστερα πάλι απ’ την αρχή θα λιώνω μακριά σου.
Οι μέρες που δε σε έχω περιμένουν τις μέρες που θα ‘ρθεις.
Πόσες φορές σου έγραψα να ‘ρθεις. Πόσες φορές σου έγραψα ότι σε περιμένω. Πόσες φορές σου είπα ότι σε μισώ και πόσες ότι σ’ αγαπώ; Ό,τι κι αν κάνω κατάλαβα πώς δεν έχει καμία σημασία. Γι’ αυτό σταμάτησα να φωνάζω. Σταμάτησα να σε κουράζω.
Κουράστηκα. Η μάχη αυτή φτάνει στο τέλος της κι αν μέσα μου πεθάνει η αγάπη μου για σένα θα πεθάνω μαζί της.
Λίγο ακόμη. Λίγη ακόμη αντοχή. Λίγος ακόμη πυρετός. Θα περάσει ακόμη μια νύχτα. Θα περάσει ακόμη μια μέρα. Κι ίσως να έρθεις χωρίς πια να στο ζητήσω. Ίσως βρεθώ ξανά στην αγκαλιά σου σύντομα. Ίσως μετά από μήνες.
Η άμυνά μου είναι να κρύβομαι. Να χάνομαι κάτω από τα σεντόνια για να μη με βρίσκει κανείς, ούτε κι εσύ που δεν έρχεσαι, ούτε εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Να παίρνω το αυτοκίνητο και να ακούω συνεχώς τα ίδια τραγούδια για να κρατώ τις μνήμες ζωντανές. Να γελώ και να κλαίω μόνη μου σαν σχιζοφρενής που τα ‘χει χάσει.
Μα το ξέρω. Μόλις σε δω όλα θα περάσουν. Θα σε ερωτευτώ πάλι σαν την πρώτη φορά. Το ίδιο δυνατά. Θα μου γελάσεις και ο πόνος θα χαθεί σα να μην έλειπες ποτέ. Και ύστερα πάλι απ’ την αρχή θα λιώνω μακριά σου.
Οι μέρες που δε σε έχω περιμένουν τις μέρες που θα ‘ρθεις.
Κι αυτό είναι το μόνο που κάνουν…
Πηγήhttp://www.loveletters.gr
Πηγήhttp://www.loveletters.gr
