Θυμήθηκα τα καμώματά μας και χαμογέλασα κρυφά. Μέτρησα τα μαλώματα και σ αγάπησα παραπάνω. Κι αν η ζωή μας χτίστηκε επάνω σε μπαλώματα και σιδερώματα, εμείς πάντα βρίσκαμε τον τρόπο να κρύβουμε τις ασχήμιες της πίσω από την αγάπη μας. Καταφέρναμε να σβήνουμε τις στεναχώριες και τις ανακρίβειες ανάμεσα σε μια αγκαλιά κι ένα σ’ αγαπώ.
Υπολόγισα τη διαφορά που κρατώ τώρα στο χέρι μου και δάκρυσα από έκπληξη. Διαπίστωσα πόσες αρετές μου χαρίστηκαν απ’ το δικό σου χέρι και σήκωσα τους ώμους μου από ευλογία. Κι αν τα μαχαιρώματα γίνονται πληγές, εμείς καταφέραμε και τις απαλύναμε, μετατρέποντάς τις σε σημάδια για να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις μας. Αλλάξαμε τη σύσταση του αρνητικού και βγάλαμε θετικό αποτέλεσμα. Επεζήσαμε από το χωρισμό μας γιατί δεν ήταν καρδιακός μα μονάχα επιφανειακός. Γιατί δυο ψυχές δεν απομακρύνονται όσα μίλια κι αν βάλεις ανάμεσά τους. Όσες γέφυρες κι αν γκρεμιστούν, αυτές θα πετάξουν για να συναντηθούν.
Σε θυμήθηκα μα πρωτίστως δε σε ξέχασα.
Για την τρυφερή ανάμνηση.
Για το περίεργο μπλέξιμό μας.
Για μένα και για σένα.
Πηγή
http://metaximas.org
